Undas.
Ito ang panahon sa bawat taon kung kailan inaalala ang ating mga mahal na patay na. Nandiyan ang mga ipinagdadasal ang kanilang mga mahal sa buhay, kasama na ang mga kaluluwa sa purgatory. Yung iba nagmumuni-muni, naglalabas ng mga lumang larawan at inaalala ang mga magagandang alaala na naiwan sa kanila. At higit sa lahat nakagawian na ng mga pinoy na katoliko na dalawin ang mga patay - saan pa - sa lugar na kanilang pinaglibingan, dala ang kandilang ititirik at ang mga bulaklak na iaalay. Isama mo na dyan ang alak, baraha at syempre tolda-toldang nagbebenta ng chibog.
Minsan lang naman mgakitakita ang mga magkakamaganak: sa pasko, kung may birthday at kung may patay, kasama na dyan ang araw ng mga patay. Nagiging joke na ang kaisipang ito sa atin, pero aminin nyo, may katotohanan ito. At sa araw sa isang taon na inaalay natin para alalahanin sila, ang mga patay pa ang nagiging host sa pinakakaraninwang reunion ng magkaka-maganak.
Kaya lang di sila yung naghahanda. Meron nagbabayad ng iba para maglinis ng dumi, magtabas ng damo, pintahan ng panibagong kulay at higit sa lahat pagandahin ang puntod ng kanilang mga yumao. Yung iba naman sila na mismo ang gumagawa. Kahit alin dito ang gawin nila pwede basta umabot sa November 1.
At bakit ika ninyo?
Tamang tama, abot lang sa Halloween na siya namang ipinagdiriwang sa mga bansa sa kanluran. Pero nasa Pilipinas tayo, at kasama ng mga kakaibang mga gawain ng mga Pilipino tulad ng pagharurot ng sasakyan kahit kulay pula na ang traffic light ay ang paggunita natin ng "day of the dead" sa All Saints' day.
Nakakatuwa ang contrast ng kawalan ng buhay sa sementeryo 'pag November 2 kung ihahambing sa parang dagat ng mga ito tuwing November 1, kaya naman todo bantay ang mga news networks dito (traffic updates, kung kailan na dumadami ang tao at syempre kung may nakadalaw na ba kay Rico Yan). Nakakapagtaka kung bakit wala na ang nagpupunta sa sementeryo tuwing Novemeber 2 (pwera ako). May malas ba dun? Paano ba iginugunita ang All Saints' Day?
Sabi ng tatay ko, "mob action" ang naging sanhi sa kung bakit sa November 1 natin dinadalaw ang ating mga mahal na patay. Sa kadahilanang gusto makaiwas ang mga tao na sumabay sa dami ng tao, maaga sila pupunta ng sementeryo (siyang dahilan kung bakit October 31 pa lamang ay may laman na ang mga sementeryo). Pero dahil lahat ng tao gustong maging maaga, di rin sila nakaiwas. At mula noon, sa November 1 na pumupunta ang mga tao.
Pero theory lang 'to. Pwede rin dahil gusto nila gamitin ang November 2 para magbakasyon. O dahil may isang sikat na tao ang November 1 dumadalaw at ginagaya na lang siya ng lahat ng tao? O di kaya kasi sabi ng Simbahan? O dahil may jinx kung sa November 2 pumunta? O baka naman kasi di kasama sa long weekend na ibinigay ng pangulo?
Di ko rin alam, at maraming mga kakaibang mga dahilan ang pwede pa na maisip. Kung alam nyo, sana naman ma-enlighten nyo po ako.
Happy Halloween!
Tuesday, November 01, 2005
Wednesday, August 10, 2005
diyse nuebe
Warning: dramatic and unorganized thoughts.
They say your eighteenth year is a year that welcomes you to womanhood (for girls of course), to adulthood, but I guess my eighteenth year has welcomed me, most of all, to a maturity that can only happen once in eighteen years.
I have a lot to be thankful for: my Life, and what goes on in it, my family, the fact that I’m not impoverished, the people I call my friends, even those who are not, but this is no award-winning speech so being thankful to everything is just enough.
This year a lot has changed in me. I have a modified outlook in life, a new way of looking at things. New habits (though I’m still OC, which is the local term for organized but not necessarily obsessive compulsive). I’ve learned to let go of a lot of things that have always kept puling me down.
I’ve grown a bigger appreciation for life (after finding out something very disturbing) and the things it has to offer. I want to enjoy my life and no longer wait for life to make me enjoy.
I like the light now better than the dark (in thoughts and deeds), especially when it comes to taking pictures. I guess photography has opened my eyes to the many things I can see and take with me on film. One day I want to be a really good photographer even just as a hobby or recreation.
I want to make my life worth living and in the end say that it was worth bringing me to life.
Unlike most people I know where I want to go, even just for now. I know where I want to go and that’s the UN. Even though it was my father who plotted out that one for me, it is to that I am grateful for and a lot of things. He has taught me much about the world, about life, and has influenced my thinking in so many ways. I want to help a lot of people and I want to help the environment (conserve). We get everything form the environment. I guess this goes back to my study of nature worship but now on the brighter side.
Call me a dull person compared to people who do so much (politics, surfing, modeling, singing, playing in a band, while keeping a good academic standing at the same time. you know, those type of people who are just so…multitalented. And there goes the endless debate as to whether talent is god-given or learned). I don’t like sports as much as I love crafts or sitting at home and reading or watching movies. But I would like to develop my cooking skills
I know I still don’t know much about myself, I can’t even memorize the films or the kinds of music that I like, more the kinds of music. I don’t even have a favorite song. With all the music in the world I wouldn’t want to single out anything, there’s too much to choose form.
They say I used to be aggressive, I’m not anymore. If that’s a bad thing maybe it is because I no longer speak in front of crows the way I used to or speak my mind politically or even as simple as something I want to say and affirm. I’m shy and I don’t like crowds and I ‘m wondering as to whether there was a point in my life that I really liked them. I’m claustrophobic and don’t like to go within masses of people.
Although I may say I have grown up to some extent, I am still a kid inside. And I like having that kid around to always remind me to be happy and smile. I’m still in the process of discovering myself as I discover the world. I have a lot to learn. We learn something new everyday, isn’t that great about life?
I’m going through the apprenticeship that will turn my life around forever…again. The Jocks will give me the chance to experience new things, the kinds of things I wouldn’t normally do just for the heck of it. Me? Hosting? You get the picture. But most of all, this would give me the opportunity to meet new friends: pass or fail. I usually find myself thinking: ano ba’tong pinapasok ko?, accompanied by a load of a negative ideas, knowing that I know nothing about music, artists, genres etc. That’s just another things I’m looking forward to experience, even though it will take a lot of reading and practically saturating myself with what I didn’t know before. Exactly, I want to be apart of that the Jocks do, that’s why I’m here.
As I reflect back on the year that was, I cannot help but feel sentimental.
I’ve come to accept the realities of my life, even though how harsh they may be.
A lot has happened, and in the worst of circumstances I find myself looking to the sky for rainfall, knowing that there is something better.
I’m looking forward to the years to come…
-----------------------------------------------------------------------------------------
If anyone asks what I want for my birthday its:
1. MP3 player with AM/FM radio and voice recording. ok na skin ang 128 MB but it would be better kung mas madaming memory.
2. UPS for our computer, kasi parating ngabbrownout sa amin.
3. Digital camera, the higher the mega pixels the better, the more the features the better as well
4. New clothes, shoes, the works etc. he he he :)
isama mo na 'jan ang:
5. laptop
6. bagong cellphone
7. car
They say your eighteenth year is a year that welcomes you to womanhood (for girls of course), to adulthood, but I guess my eighteenth year has welcomed me, most of all, to a maturity that can only happen once in eighteen years.
I have a lot to be thankful for: my Life, and what goes on in it, my family, the fact that I’m not impoverished, the people I call my friends, even those who are not, but this is no award-winning speech so being thankful to everything is just enough.
This year a lot has changed in me. I have a modified outlook in life, a new way of looking at things. New habits (though I’m still OC, which is the local term for organized but not necessarily obsessive compulsive). I’ve learned to let go of a lot of things that have always kept puling me down.
I’ve grown a bigger appreciation for life (after finding out something very disturbing) and the things it has to offer. I want to enjoy my life and no longer wait for life to make me enjoy.
I like the light now better than the dark (in thoughts and deeds), especially when it comes to taking pictures. I guess photography has opened my eyes to the many things I can see and take with me on film. One day I want to be a really good photographer even just as a hobby or recreation.
I want to make my life worth living and in the end say that it was worth bringing me to life.
Unlike most people I know where I want to go, even just for now. I know where I want to go and that’s the UN. Even though it was my father who plotted out that one for me, it is to that I am grateful for and a lot of things. He has taught me much about the world, about life, and has influenced my thinking in so many ways. I want to help a lot of people and I want to help the environment (conserve). We get everything form the environment. I guess this goes back to my study of nature worship but now on the brighter side.
Call me a dull person compared to people who do so much (politics, surfing, modeling, singing, playing in a band, while keeping a good academic standing at the same time. you know, those type of people who are just so…multitalented. And there goes the endless debate as to whether talent is god-given or learned). I don’t like sports as much as I love crafts or sitting at home and reading or watching movies. But I would like to develop my cooking skills
I know I still don’t know much about myself, I can’t even memorize the films or the kinds of music that I like, more the kinds of music. I don’t even have a favorite song. With all the music in the world I wouldn’t want to single out anything, there’s too much to choose form.
They say I used to be aggressive, I’m not anymore. If that’s a bad thing maybe it is because I no longer speak in front of crows the way I used to or speak my mind politically or even as simple as something I want to say and affirm. I’m shy and I don’t like crowds and I ‘m wondering as to whether there was a point in my life that I really liked them. I’m claustrophobic and don’t like to go within masses of people.
Although I may say I have grown up to some extent, I am still a kid inside. And I like having that kid around to always remind me to be happy and smile. I’m still in the process of discovering myself as I discover the world. I have a lot to learn. We learn something new everyday, isn’t that great about life?
I’m going through the apprenticeship that will turn my life around forever…again. The Jocks will give me the chance to experience new things, the kinds of things I wouldn’t normally do just for the heck of it. Me? Hosting? You get the picture. But most of all, this would give me the opportunity to meet new friends: pass or fail. I usually find myself thinking: ano ba’tong pinapasok ko?, accompanied by a load of a negative ideas, knowing that I know nothing about music, artists, genres etc. That’s just another things I’m looking forward to experience, even though it will take a lot of reading and practically saturating myself with what I didn’t know before. Exactly, I want to be apart of that the Jocks do, that’s why I’m here.
As I reflect back on the year that was, I cannot help but feel sentimental.
I’ve come to accept the realities of my life, even though how harsh they may be.
A lot has happened, and in the worst of circumstances I find myself looking to the sky for rainfall, knowing that there is something better.
I’m looking forward to the years to come…
-----------------------------------------------------------------------------------------
If anyone asks what I want for my birthday its:
1. MP3 player with AM/FM radio and voice recording. ok na skin ang 128 MB but it would be better kung mas madaming memory.
2. UPS for our computer, kasi parating ngabbrownout sa amin.
3. Digital camera, the higher the mega pixels the better, the more the features the better as well
4. New clothes, shoes, the works etc. he he he :)
isama mo na 'jan ang:
5. laptop
6. bagong cellphone
7. car
Friday, August 05, 2005
out of the ordinary
The point is: kapansin-pansin ang mga bagay na di pangkaraniwan, out of the ordinary.
Bakit sa commercial ng Close Up kapansin panisn yung girl na nakasmile? Tama si Ava, kasi maganda siya, makinis, manda manumit at of course naka-smile siya. Pero yung point ng commercial is being kapansin pansin dahil sa ngiti di ba? Sa bagay di naman talaga pangkaraniwan ang parating nakangiti. Ikaw ba naman mananatiling nakangiti habang nagaantay ka ng sakay ng bus habang umuulan at alam mo na mukhang kakapusin yung dala mong pera dahil tumaas nanaman ang pamasahe? Magmumukha kang timang di ba?
Ako, na wala sa karanaiwang porma*
Kaya naman ang isang taong tulad ko, na kinasanayan nakikita na naka t-shirt, jeans at rubber shoes, ay mapapansin ng iba kung naka blouse at sandals, lalu na kung magskirt. Bakit ba? Anong problema nyo? Masama ba? Di naman siya dapat maging issue, di ba?
Mas-comfortable ako ‘pag naka jeans t-shirt a rubber shoes at inaamin ko rin naman na naiilang ako at di sanay ‘pag pumuporma ng iba, lalo na pag pinapansin. Karma, ika nga. Ginagawa ko din kasi iyon, pinapansin ang mga bagay na hindi karaniwan. Kaya eto gumaganti sa akin ang mga napapansin ko: ako naman ang ginagatungan pag kapansin-pansin. Alam ko naman na natutuwa lang yung mga iyon kasi nakikita nila na nagiba ako nga image. Kailangan masanay na ako. Kaya siguro ako ilang magbihis ng iba, di lang sa ayaw ko mabasa ang paa ko ‘pag umuulan, pero kasi hanging ngyon pikon pa rin ako.
Sa totoo lang gusto ko rin naman ang pormang ganun (girly?), di ko lang napu-pull-off gawa ng di talaga bagay sa’kin at di ko nadadala o dahil alam ko na ang probability na maiilang ako is a sure event. Siguro nga dahil di ako sanay kasi di ko sinusout ang mga ganung bagay parati di tulad ng ibang tao. Dala na rin siguro kasi wala akong pera pambili ng mga ganun Mahal ho ang mga damit na ganun na magagnda. ‘Pag may pera naman ako ini-invest ko na sa mga damit na alam kong magiging panatag ang loob ko. Mas gusto ko na lang makisakay sa pormang kaya ko. Alam ko naman na di ako maganda at di rin ako nagmamagnda – minsan lang :).
Siguro balang araw ‘pag may pera na ako, ‘pag may sasakyan, pero that’s someday, not today. Dahan-dahanin na lang natin, ok? Para masanay ako.
*obvious ba? may pinariringan.
Tunkol sa pagiging kakaiba.
Pero masaya maging out of the ordinary, dahil nagiging unique ka. Pero kung ang lahat talaga ng tao ay unique ano na ba ang karaniwan? Hindi masa, hindi pop, hindi uso? E, ano uli yung kakaiba? Pang-philo paper ito!
Bakit sa commercial ng Close Up kapansin panisn yung girl na nakasmile? Tama si Ava, kasi maganda siya, makinis, manda manumit at of course naka-smile siya. Pero yung point ng commercial is being kapansin pansin dahil sa ngiti di ba? Sa bagay di naman talaga pangkaraniwan ang parating nakangiti. Ikaw ba naman mananatiling nakangiti habang nagaantay ka ng sakay ng bus habang umuulan at alam mo na mukhang kakapusin yung dala mong pera dahil tumaas nanaman ang pamasahe? Magmumukha kang timang di ba?
Ako, na wala sa karanaiwang porma*
Kaya naman ang isang taong tulad ko, na kinasanayan nakikita na naka t-shirt, jeans at rubber shoes, ay mapapansin ng iba kung naka blouse at sandals, lalu na kung magskirt. Bakit ba? Anong problema nyo? Masama ba? Di naman siya dapat maging issue, di ba?
Mas-comfortable ako ‘pag naka jeans t-shirt a rubber shoes at inaamin ko rin naman na naiilang ako at di sanay ‘pag pumuporma ng iba, lalo na pag pinapansin. Karma, ika nga. Ginagawa ko din kasi iyon, pinapansin ang mga bagay na hindi karaniwan. Kaya eto gumaganti sa akin ang mga napapansin ko: ako naman ang ginagatungan pag kapansin-pansin. Alam ko naman na natutuwa lang yung mga iyon kasi nakikita nila na nagiba ako nga image. Kailangan masanay na ako. Kaya siguro ako ilang magbihis ng iba, di lang sa ayaw ko mabasa ang paa ko ‘pag umuulan, pero kasi hanging ngyon pikon pa rin ako.
Sa totoo lang gusto ko rin naman ang pormang ganun (girly?), di ko lang napu-pull-off gawa ng di talaga bagay sa’kin at di ko nadadala o dahil alam ko na ang probability na maiilang ako is a sure event. Siguro nga dahil di ako sanay kasi di ko sinusout ang mga ganung bagay parati di tulad ng ibang tao. Dala na rin siguro kasi wala akong pera pambili ng mga ganun Mahal ho ang mga damit na ganun na magagnda. ‘Pag may pera naman ako ini-invest ko na sa mga damit na alam kong magiging panatag ang loob ko. Mas gusto ko na lang makisakay sa pormang kaya ko. Alam ko naman na di ako maganda at di rin ako nagmamagnda – minsan lang :).
Siguro balang araw ‘pag may pera na ako, ‘pag may sasakyan, pero that’s someday, not today. Dahan-dahanin na lang natin, ok? Para masanay ako.
*obvious ba? may pinariringan.
Tunkol sa pagiging kakaiba.
Pero masaya maging out of the ordinary, dahil nagiging unique ka. Pero kung ang lahat talaga ng tao ay unique ano na ba ang karaniwan? Hindi masa, hindi pop, hindi uso? E, ano uli yung kakaiba? Pang-philo paper ito!
Sunday, July 17, 2005
beliefs in brief
a short list of my philisophies in life.
(this is something i wrote for my DEVC 70, interpesonal communication, class.)
i believe ...
in believing.
“Milk for my cereal, Coffeemate for my coffee. Makes sense to me.”
we need to recycle paper.
As much as we have to conserve water. Our resources are running out. We are slowly allowing human activities to destroy the nature we get everything we need to live from. And believe me, that’s not a good thing.
it’s useless to feel bitter when you can feel better.
It’s bad enough to feel bad already, why make it worse. Optimism is looking on the bright side, and no wonder they call it bright. Wallowing in self-pity and hatred is just plain sad, and tiring. It takes more muscles to frown than it takes to smile. It’s much better feeling good about yourself and thinking of what you could do better than to plan a revenge plot. It is normal to feel bad, but making it a habit isn’t advisable. Make amends, or at least forgive if not forget, and feel good for doing so. Life goes on.
in luck.
It happens. I just hope I get lucky. Some people do get lucky, are lucky, whatever. Why is lady luck a she?
in magic.
It may not exactly be the kind of magic where fairy godmother waves her wand and a ragged Cinderella becomes a princess (to my childhood dream’s disappointment) but hey, magic does exist. Magicians pull a rabbit out of a top hat and make kids believe that they actually can. Candles are blown to make wishes come true. It may sound cheesy, but it’s in all of us. We can make the magic in our lives and the lives of others happen if we wanted to.
in the supernatural.
Fairies, witches, human spirits, nature spirits, signs and all the “power” they hold. Call me crazy, it doesn’t matter.
god exists.
Well at least one of them does. I mean, how would the world go round without it (no gender bias)?
karma.
Newton’s law of action and reaction says it all. In mathematical terms that would translate to 1=1 or 1:1. Let me put it this way, ‘pag binigyan kita ng piso, babalik din sa’kin yun…one day. (but on monetary levels, wouldn’t it be better to look to the wiccan rede? because it translates to: ‘pag binigyan kita ng piso, babalik sa’kin tatlo :) just kidding). One is to one, that’s how it should be, no more no less. 2 people are meant for each other, not three. One good deed is equal to another. If you give it your #1 effort, well, hope for a #1 grade. (hint hint :))
butterflies are spirits.
all work and no play makes [jena] a dull girl.
Contrary to popular belief, I do not spend my days studying all the time. In fact I’m your procrastination personified. I try my best to enjoy my life, make the best out of what I have and have fun. However cheesy it may sound, life is beautiful and seeing that is just great. We only get one life, and in “forever” terms that’s short.
the past, the present and the future were divided for a reason.
We learn from the past, we make it happen in this present, and we look forward to the future and hope it will be good because of what we did today. That’s a wrap form the history classes, but its true.
in doing good for others.
there is room for improvement.
There is no such thing as perfect. They say practice makes perfect, but since there’s no such thing as perfect, why practice? Because you get better with practice, not necessarily perfect, but better than before. We learn something new each day, and each day gives us the opportunity to do something worthwhile.
people are naturally good.
imagination is a gift.
Not many people have such wild imaginations, the kind of imaginations that take you places, time periods, and everywhere else. It’s just amazing to think where you can go and what you can do, if only you had the money. Having a happy imagination makes life more colorful, don’t you think?
love shouldn’t be blind.
But I wouldn’t really know, would I?
in deviation, being unique.
Others kasi ako, others ang arrive (iba kasi ako, iba ang dating). It’s useless to be like everyone else. Although we need to feel a sense of belonging to make us normal, we need to have our own identities which make us unique personality-wise as much as we are genetically. Now, how different is being different from being unique? I guess it’s just the sound of it. Being different makes it seem like you’ve got some psychological problem or something, especially if it comes from someone else.
knowledge is power.
Let me guess why military intelligence is so top secret. Yes people, we are in the information age, and processed information has a heavy price and a power. “With great power comes great responsibility.” It’s just great to know so much, but not to the point your head explodes either out of greed for power or an information overload. If knowledge is power, then reading is knowledge. Well it’s gaining knowledge. I think reading and a love to read gives people an edge over others, not only in the information gained, but also the use of language.
organizing is good for the mind.
They call me OC, the local term for being an organized person, but not necessarily obsessive compulsive. The principle is quite simple. If I can’t see things in order, how the hell are they supposed to get in order inside my head?
time is gold.
What if you could pay for time? Sure there is a lot of money in time. It’s just too bad there’s no way to get it back. Sayang, there’s a big market out there. The point is that we can’t get time back. This is the reason why we value it so much. Let me rephrase, this is the reason why we have to value it so much. Procrastination is a perfect example. [guilty].
(this is something i wrote for my DEVC 70, interpesonal communication, class.)
i believe ...
in believing.
“Milk for my cereal, Coffeemate for my coffee. Makes sense to me.”
we need to recycle paper.
As much as we have to conserve water. Our resources are running out. We are slowly allowing human activities to destroy the nature we get everything we need to live from. And believe me, that’s not a good thing.
it’s useless to feel bitter when you can feel better.
It’s bad enough to feel bad already, why make it worse. Optimism is looking on the bright side, and no wonder they call it bright. Wallowing in self-pity and hatred is just plain sad, and tiring. It takes more muscles to frown than it takes to smile. It’s much better feeling good about yourself and thinking of what you could do better than to plan a revenge plot. It is normal to feel bad, but making it a habit isn’t advisable. Make amends, or at least forgive if not forget, and feel good for doing so. Life goes on.
in luck.
It happens. I just hope I get lucky. Some people do get lucky, are lucky, whatever. Why is lady luck a she?
in magic.
It may not exactly be the kind of magic where fairy godmother waves her wand and a ragged Cinderella becomes a princess (to my childhood dream’s disappointment) but hey, magic does exist. Magicians pull a rabbit out of a top hat and make kids believe that they actually can. Candles are blown to make wishes come true. It may sound cheesy, but it’s in all of us. We can make the magic in our lives and the lives of others happen if we wanted to.
in the supernatural.
Fairies, witches, human spirits, nature spirits, signs and all the “power” they hold. Call me crazy, it doesn’t matter.
god exists.
Well at least one of them does. I mean, how would the world go round without it (no gender bias)?
karma.
Newton’s law of action and reaction says it all. In mathematical terms that would translate to 1=1 or 1:1. Let me put it this way, ‘pag binigyan kita ng piso, babalik din sa’kin yun…one day. (but on monetary levels, wouldn’t it be better to look to the wiccan rede? because it translates to: ‘pag binigyan kita ng piso, babalik sa’kin tatlo :) just kidding). One is to one, that’s how it should be, no more no less. 2 people are meant for each other, not three. One good deed is equal to another. If you give it your #1 effort, well, hope for a #1 grade. (hint hint :))
butterflies are spirits.
all work and no play makes [jena] a dull girl.
Contrary to popular belief, I do not spend my days studying all the time. In fact I’m your procrastination personified. I try my best to enjoy my life, make the best out of what I have and have fun. However cheesy it may sound, life is beautiful and seeing that is just great. We only get one life, and in “forever” terms that’s short.
the past, the present and the future were divided for a reason.
We learn from the past, we make it happen in this present, and we look forward to the future and hope it will be good because of what we did today. That’s a wrap form the history classes, but its true.
in doing good for others.
there is room for improvement.
There is no such thing as perfect. They say practice makes perfect, but since there’s no such thing as perfect, why practice? Because you get better with practice, not necessarily perfect, but better than before. We learn something new each day, and each day gives us the opportunity to do something worthwhile.
people are naturally good.
imagination is a gift.
Not many people have such wild imaginations, the kind of imaginations that take you places, time periods, and everywhere else. It’s just amazing to think where you can go and what you can do, if only you had the money. Having a happy imagination makes life more colorful, don’t you think?
love shouldn’t be blind.
But I wouldn’t really know, would I?
in deviation, being unique.
Others kasi ako, others ang arrive (iba kasi ako, iba ang dating). It’s useless to be like everyone else. Although we need to feel a sense of belonging to make us normal, we need to have our own identities which make us unique personality-wise as much as we are genetically. Now, how different is being different from being unique? I guess it’s just the sound of it. Being different makes it seem like you’ve got some psychological problem or something, especially if it comes from someone else.
knowledge is power.
Let me guess why military intelligence is so top secret. Yes people, we are in the information age, and processed information has a heavy price and a power. “With great power comes great responsibility.” It’s just great to know so much, but not to the point your head explodes either out of greed for power or an information overload. If knowledge is power, then reading is knowledge. Well it’s gaining knowledge. I think reading and a love to read gives people an edge over others, not only in the information gained, but also the use of language.
organizing is good for the mind.
They call me OC, the local term for being an organized person, but not necessarily obsessive compulsive. The principle is quite simple. If I can’t see things in order, how the hell are they supposed to get in order inside my head?
time is gold.
What if you could pay for time? Sure there is a lot of money in time. It’s just too bad there’s no way to get it back. Sayang, there’s a big market out there. The point is that we can’t get time back. This is the reason why we value it so much. Let me rephrase, this is the reason why we have to value it so much. Procrastination is a perfect example. [guilty].
Friday, June 03, 2005
ang class 2003
ano ba 'yan! JUNIOR na ako sa COLLEGE wala pa yung yearbook namin nung HIGHSCHOOL! yung mga ibang classmate namin malapit na makatapos. 'pag nasa UN na ba ko makukuha yun?
OO NAGREREKLAMO AKO!
nauna na sa amin ang class 2004, at di ako magtataka kung maunahan kami ng class 2005.
kaya tuloy feeling ko naging walang kwenta ang BATCH namin nung highschool.
no offense to all my "patriotic" batchmates, pero pakiramdam ko: batch 2003 sucked big time.
una, hindi ko kakilala lahat ng batchmates ko. you'd think after 4 years with different classmates i would have known at least half of them. keyword: half. minsan na lang 'pag kausap ko ang mga kaibigan ko may hihirit ng, "si [ganyan] nakita ko kahapon." sabay, ako, "sino yun? batchmate ba natin yun?" at pustahan tayo, di rin ako kilala nung batchmate na 'yun. fine, inaamin ko naman na nagdownsize ang people skills ko at getting to know new people, pero kung ang first impression mo sa new people ay di maganda, it's likely i won't bother to get to know them at all. remember nasa st. scho po ako, the friends i made were the people who were not the pretentious.
so, i guess kung di magkakakilala ang mga tao, i doubt kung magkakaroon ng unity sa mga ito. but then again, not having opportunities where the people would get to know each other disfigured unity badly. pinaguusapan po natin ay ang mga batch night na walang natuloy. problema sa pera, sa kwentahan, sa lugar, sa mga taong pupunta... hindi ko alam, basta ang alam ko kung di namin maovercome ang mga payak na problema na iyan as a batch, di ako magtataka na ang mga teachers ang gumalaw para magkaroon man lang kami ng prom.
sa bagay, ano naman ang gagawin namain dun sa batch night? magpapayabangan, o gigimik ng kanya kanyang barkada? then the whole thing would seem useless to begin with.
eating areas pa lang, di na kami magkaayos. sa school kasi namin may assigned eating areas ang mga highschool (teka parang nasulat ko na 'to) ang mga freshie sa 2nd floor ng canteen; ang mga sophie nakakalat sa barrion, sa college canteen, sa troika; ang mga junior sa lunch counters; at ang mga seniors sa stones. sa totoo lang nung third year nagsimula ang problema. isipin mo. sa kinatagaltagal na panahon nagkasiya ang mga naunang batch sa amin na 8 sections sa lunchcounters. kaya nakakapagtaka lang na kami yung batch na 7 lang ang sections pero di nagkasya sa lunchcounters. sa stones naman, mahabang issue din yan.
kami ang batch na lubhang naapektuhan ng gulo ng mga naunang batch sa amin pagdating sa mga recollection. dati kasi kahit mga recollection ginagawang overnight sa isang retreat house. pero nung kami na ipinagbawal iyon. dun na lang kami sa prayer room buong araw. nung 4th yar lang kami nakapagovernight sa tagaytay. ok fine, malaki din ang natipid ng mga magulang namin sa bayad, at yun ang ipinagpapasalamat ko.
bumalik tayo sa unity. sa intrams. parang school fair, panapanahon din ang pagkaroon ng intrams sa amin. di ko lang matandaan kung nagkaroon kami nun sa lahat ng taon namin sa highschool o nung freshie at senior year lang. ang natatandaan ko lang, di man lang kami nanalo sa cheering, kahit nung senior year. and you'd expect the seniors to always win. inaamin ko, di rin naman ako bibo pagdating sa mga cheering cheering na 'yan at di ako nagpaparticipate. as if gaganahan ka. hindi. kahit panalo kami sa mga individual efforts ng aming mga batchmates, pag pangkalahatan na talo na kami.
siguro nga junior year mo masasabi kung ok ba ang batch o hindi. nandyan na yung sa lunchcounters. pero hindi nagtatapos dun. wala kaming JOG (junior outdoor games) nung third year. sa isang school na walang CAT, inaasahan mo na magkaroon ng at least ng JOG para maranasan ng mga babae sa st. scho ang kapiraso nun. habang ang ibang batch meron, kami wala. o fine, dumating ang SEEP nung 4th year, like that was anything more.
nabanggit ko na, na di kami magaling sa pagsasaayos ng mga event para sa buong batch. at pakiramdam ko mas inasikaso ng mga teachers ang prom namin kaysa sa'min. ang prom namin sa kuniberta. ok fine, we go down in history for inagurating kuni with its first prom, but that's it. kaya tuloy ang yung batch 04 pinanindigan magprom sa labas. they actaually united for that, inasikaso talaga nila, di tulad namin at dun ako hanaga sa kanila. hindi sa bitter ako sa prom namin, o kasama ako sa mga taong ayaw talaga magprom sa kuni dahil mamamatay sila sa kahihiyan. ayos lang sa akin yun. ang di ko lang nagustuhan, is the fact that it could have been better. maybe.
sa pagtapos na ang senior year, marami kaming binayaran. di ko lang alam kung hinuthutan lang talaga kami ng pera pero halos 4 na libo ang binayaran namin para sa batch memento, sa grad ball, at sa yearbook. package 'yun. wala pa dun ang SEEP, ang retreat, ang grad pics, outreach, projects etc.
batch memento? ano yun? sa totoo di ko rin alam. sabi nila ito daw ang paalala ng batch namin sa SSC, pero sana naman nalaman man lang namin kung ano ito. sabi sa'kin ni karen (yung dormate namin na freshie na galing SSC din, class 2004) yung pangalan daw ng SSC sa may gate one. pero, di ko talaga alam, at pusta ko karamihan sa amin ay ganun din.
ang grad ball namin. 1T per head, kung may date ka dadagdagan mo pa ng 1T yung bayad mo sa package. isipin mo na lang kung bakit ako stag. grad ball nga e, usually isa itong event na kung saan papaalahanan ang mga seniors tunkol sa mga buhay nila sa highschool at hindi sa kung sino ang may gwapong date o hindi. malakas ang kutob ko na bawi lang ito sa prom namin. ganapin ba naman daw sa manila penninsula sa makati (oo, yung may magandang fountain sa kanto ng makati ave at ayala ave) di ako nagtataka kung mahal. ang tanong, kung worth it? kung iisipin ko ngayon parang hindi rin.
ngayon balikan natin ang pinakamalaking kahihiyan ng aming batch, ang yearbook. inaamin ko, staffer ako. kaya lang naman ako sumali sa yearbook staff para may representation ang barkada namin sa yearbook. 'lam mo naman pag pinahawak mo lang 'yan sa iba, tiyak sila sila lang ang laman. siguro dala na rin ng kagustuhan ko na magsulat. ang napala ko? wala lang naman, nawala lang ang mga barkada pics na ipinahiram ko, at malaki ang pakiramdam ko na binaliwala lang ang pagiging staffer ko. sa bagay sino ba naman ako? ang trabaho ko lang mangulekta ng mga write-up ng mg kalase ko at iedit ang mga ito bago ibigay sa aming editor, at kumpletuhin ang batch directory. yun lang. di pa ako nakasama sa pictorial ng paxmen nito gawa ng reg namin dito nun.
and after 3 years, wala pa rin. di ko na alam ang progress o kung meron pa.
sa totoo nawalan na ako ng pakialam. gusto ko lang makuha ang money's worth ko, yun na lang siguro ang halaga nun. kung parent siguro ako, nakapagdemanda na ako.
hindi ko sinsusulat ito dahil bitter ako nung hisghschool. sa totoo nga, those were some of the best years of my life. ok lang naman ang mga batchmates ko, lalo na sa bahagi na iyon na kinikilala ko na mga kaibigan ko. pero pag pinagsamasama mo na, di talaga nagclick.
siguro bitter nga ako dahil hangang ngayon, di ko pa nakukuha ang yearbook ko!
sana naman, nagkakamali lang ako sa mga sinabi ko tunkol sa batch namin.
* nga pala. pag sinabi mo kasi class yun yung graduate na, 'pag batch di pa graduate 'yun. so bale ang batch 1999 (year nung freshwomen kami) at class 2003 (year na graduate kami) ay iisa lang po.
OO NAGREREKLAMO AKO!
nauna na sa amin ang class 2004, at di ako magtataka kung maunahan kami ng class 2005.
kaya tuloy feeling ko naging walang kwenta ang BATCH namin nung highschool.
no offense to all my "patriotic" batchmates, pero pakiramdam ko: batch 2003 sucked big time.
una, hindi ko kakilala lahat ng batchmates ko. you'd think after 4 years with different classmates i would have known at least half of them. keyword: half. minsan na lang 'pag kausap ko ang mga kaibigan ko may hihirit ng, "si [ganyan] nakita ko kahapon." sabay, ako, "sino yun? batchmate ba natin yun?" at pustahan tayo, di rin ako kilala nung batchmate na 'yun. fine, inaamin ko naman na nagdownsize ang people skills ko at getting to know new people, pero kung ang first impression mo sa new people ay di maganda, it's likely i won't bother to get to know them at all. remember nasa st. scho po ako, the friends i made were the people who were not the pretentious.
so, i guess kung di magkakakilala ang mga tao, i doubt kung magkakaroon ng unity sa mga ito. but then again, not having opportunities where the people would get to know each other disfigured unity badly. pinaguusapan po natin ay ang mga batch night na walang natuloy. problema sa pera, sa kwentahan, sa lugar, sa mga taong pupunta... hindi ko alam, basta ang alam ko kung di namin maovercome ang mga payak na problema na iyan as a batch, di ako magtataka na ang mga teachers ang gumalaw para magkaroon man lang kami ng prom.
sa bagay, ano naman ang gagawin namain dun sa batch night? magpapayabangan, o gigimik ng kanya kanyang barkada? then the whole thing would seem useless to begin with.
eating areas pa lang, di na kami magkaayos. sa school kasi namin may assigned eating areas ang mga highschool (teka parang nasulat ko na 'to) ang mga freshie sa 2nd floor ng canteen; ang mga sophie nakakalat sa barrion, sa college canteen, sa troika; ang mga junior sa lunch counters; at ang mga seniors sa stones. sa totoo lang nung third year nagsimula ang problema. isipin mo. sa kinatagaltagal na panahon nagkasiya ang mga naunang batch sa amin na 8 sections sa lunchcounters. kaya nakakapagtaka lang na kami yung batch na 7 lang ang sections pero di nagkasya sa lunchcounters. sa stones naman, mahabang issue din yan.
kami ang batch na lubhang naapektuhan ng gulo ng mga naunang batch sa amin pagdating sa mga recollection. dati kasi kahit mga recollection ginagawang overnight sa isang retreat house. pero nung kami na ipinagbawal iyon. dun na lang kami sa prayer room buong araw. nung 4th yar lang kami nakapagovernight sa tagaytay. ok fine, malaki din ang natipid ng mga magulang namin sa bayad, at yun ang ipinagpapasalamat ko.
bumalik tayo sa unity. sa intrams. parang school fair, panapanahon din ang pagkaroon ng intrams sa amin. di ko lang matandaan kung nagkaroon kami nun sa lahat ng taon namin sa highschool o nung freshie at senior year lang. ang natatandaan ko lang, di man lang kami nanalo sa cheering, kahit nung senior year. and you'd expect the seniors to always win. inaamin ko, di rin naman ako bibo pagdating sa mga cheering cheering na 'yan at di ako nagpaparticipate. as if gaganahan ka. hindi. kahit panalo kami sa mga individual efforts ng aming mga batchmates, pag pangkalahatan na talo na kami.
siguro nga junior year mo masasabi kung ok ba ang batch o hindi. nandyan na yung sa lunchcounters. pero hindi nagtatapos dun. wala kaming JOG (junior outdoor games) nung third year. sa isang school na walang CAT, inaasahan mo na magkaroon ng at least ng JOG para maranasan ng mga babae sa st. scho ang kapiraso nun. habang ang ibang batch meron, kami wala. o fine, dumating ang SEEP nung 4th year, like that was anything more.
nabanggit ko na, na di kami magaling sa pagsasaayos ng mga event para sa buong batch. at pakiramdam ko mas inasikaso ng mga teachers ang prom namin kaysa sa'min. ang prom namin sa kuniberta. ok fine, we go down in history for inagurating kuni with its first prom, but that's it. kaya tuloy ang yung batch 04 pinanindigan magprom sa labas. they actaually united for that, inasikaso talaga nila, di tulad namin at dun ako hanaga sa kanila. hindi sa bitter ako sa prom namin, o kasama ako sa mga taong ayaw talaga magprom sa kuni dahil mamamatay sila sa kahihiyan. ayos lang sa akin yun. ang di ko lang nagustuhan, is the fact that it could have been better. maybe.
sa pagtapos na ang senior year, marami kaming binayaran. di ko lang alam kung hinuthutan lang talaga kami ng pera pero halos 4 na libo ang binayaran namin para sa batch memento, sa grad ball, at sa yearbook. package 'yun. wala pa dun ang SEEP, ang retreat, ang grad pics, outreach, projects etc.
batch memento? ano yun? sa totoo di ko rin alam. sabi nila ito daw ang paalala ng batch namin sa SSC, pero sana naman nalaman man lang namin kung ano ito. sabi sa'kin ni karen (yung dormate namin na freshie na galing SSC din, class 2004) yung pangalan daw ng SSC sa may gate one. pero, di ko talaga alam, at pusta ko karamihan sa amin ay ganun din.
ang grad ball namin. 1T per head, kung may date ka dadagdagan mo pa ng 1T yung bayad mo sa package. isipin mo na lang kung bakit ako stag. grad ball nga e, usually isa itong event na kung saan papaalahanan ang mga seniors tunkol sa mga buhay nila sa highschool at hindi sa kung sino ang may gwapong date o hindi. malakas ang kutob ko na bawi lang ito sa prom namin. ganapin ba naman daw sa manila penninsula sa makati (oo, yung may magandang fountain sa kanto ng makati ave at ayala ave) di ako nagtataka kung mahal. ang tanong, kung worth it? kung iisipin ko ngayon parang hindi rin.
ngayon balikan natin ang pinakamalaking kahihiyan ng aming batch, ang yearbook. inaamin ko, staffer ako. kaya lang naman ako sumali sa yearbook staff para may representation ang barkada namin sa yearbook. 'lam mo naman pag pinahawak mo lang 'yan sa iba, tiyak sila sila lang ang laman. siguro dala na rin ng kagustuhan ko na magsulat. ang napala ko? wala lang naman, nawala lang ang mga barkada pics na ipinahiram ko, at malaki ang pakiramdam ko na binaliwala lang ang pagiging staffer ko. sa bagay sino ba naman ako? ang trabaho ko lang mangulekta ng mga write-up ng mg kalase ko at iedit ang mga ito bago ibigay sa aming editor, at kumpletuhin ang batch directory. yun lang. di pa ako nakasama sa pictorial ng paxmen nito gawa ng reg namin dito nun.
and after 3 years, wala pa rin. di ko na alam ang progress o kung meron pa.
sa totoo nawalan na ako ng pakialam. gusto ko lang makuha ang money's worth ko, yun na lang siguro ang halaga nun. kung parent siguro ako, nakapagdemanda na ako.
hindi ko sinsusulat ito dahil bitter ako nung hisghschool. sa totoo nga, those were some of the best years of my life. ok lang naman ang mga batchmates ko, lalo na sa bahagi na iyon na kinikilala ko na mga kaibigan ko. pero pag pinagsamasama mo na, di talaga nagclick.
siguro bitter nga ako dahil hangang ngayon, di ko pa nakukuha ang yearbook ko!
sana naman, nagkakamali lang ako sa mga sinabi ko tunkol sa batch namin.
* nga pala. pag sinabi mo kasi class yun yung graduate na, 'pag batch di pa graduate 'yun. so bale ang batch 1999 (year nung freshwomen kami) at class 2003 (year na graduate kami) ay iisa lang po.
Saturday, May 21, 2005
BISTADO
here's the monologues script i wrote for our HUM 1 culminating activity this summer. it was presented by our group - incognito, ya it's the group name - to the rest of the class last ... may 20.
i know the ending sucks, but i couldn't think of anything better...
i got a lot of help from my groupmates: ella, alvin, lowel, RA, and darryl.
yung matalino at yung mga C na nagiging A, B at D galing kay ella yun. sa totoo lang pinagpulungan namin ito, "groupmates, ano mga alam ninyong style sa pag-cheat?" saya nga e, nasa mcdo pa kami nito. thanks, we did a great job. adlib, adlib na 'to.
when i was writing this, it just seemed like writing a blog entry. o sige, mejo inedit ko ng konti.
so here it goes...
nga pala, pinapaalala ko lang DI MABUTI ANG PANDARAYA! IKAW RIN ANG TALO! totoo, pramis!
BISTADO!
Monologues on Cheating in School
(Opening scene:
Examination day. 3 students are taking an exam. Their seats are lined up diagonally so the audience can see. The last student in the row throws a ball of crumpled paper to the student at the front. The student at the front picks it up, straightens it and reads it while writing on his/her test paper.
Spotlight moves to monologue set.)
Monologues:
GURO:
Ako si [insert name of person here]. Ako ang punong guro ng [insert name of school here]. Akalain ninyo, ako naging teacher! "Guro." Ganda pakinggan. Pero sabi nila strict daw ako.
“Eto naman si Sir/ M’am, parang di naging studyante.”
Pero ang di lang nila alam…mas malala ako sa kanila, at kaya lang ako mahigpit…
BATA:
Bata pa lang ako, mandaraya na ako.
Nandyan na yung hihingi ako ng baon kina Mommy .
“Ma, para po sa iskul.” ‘Tapos gagastusin ko lang pala sa pagbili ng text sa labas ng eskwelahan 'pag dismissal. Talo din naman.
Sa school namin, uso yung magpapapirma ng test paper sa parents. Kung ang nakuha ko ba naman sa exam ay 30/100 di rin ako gugustuhin makita ng mga magulang ko. Kaya naman kunwari ako si Daddy. Kailangan gayang-gaya pati ang tuldok ng I. Naka-sign pen dapat, kundi huli.
Ganun din pag may PE na ayaw ko salihan gawa ng tindi ng init sa labas - swimming ba naman!
“To Whom It May Concern,
Please excuse my son/daughter [insert name of person here] from PE today. S/he has a skin allergy and his/her doctor advises that s/he cannot stay out in the sun for too long. Thank you for your kind concern on this matter.
Signed, Mrs. [insert last name here]”
At may pirma pa. Syempre sulat ng seatmate yun. Magulo na animo’y sulat doktor para mukhang matured. Kailangan kapag ibibgay sa teacher, nakatiklop para hindi mahalatang fake, kunwari galing sa bulsa ko.
Ang mga seatmate, ayos din 'yan. Kaya ako tumatabi na sa mukhang magiging kasabwat ko sa buong taon.
Halimbawa, pag nagchecheck ng papers,
“O class, exchange papers with your seatmates.”
Hindi lang alam ni M’am na kakutchaba ko ang seatmate ko. Si seatmate na ang bahala sakin. Pag alangan ang sagot, itatama niya; pag mali, tama pa rin. Mas masaya pag multiple choice ang quiz. Puro C lang ang isusulat sa paper tapos pagdating kay seatmate nagiging A, B or D na si C.
Mutual lang naman yun eh: nakikinabang siya, nakikinabang din ako.
Kung inaakala nyo na ang homework ay ginagawa sa home, nagkakamali kayo. Ang homework ay ginagawa sa classroom, sampung minuto bago magklase. Pag dating ko sa school ibababa ang mga dala, ‘tapos:
“May assignment kayo? Patingin naman o!” Sabay kopya na!
TEENAGER:
Pagdating naman ng college mas matindi na.
“Ma, tuition ko P30,000.”
Kung sa ibang school mura na yun pero, utang na loob, sa UP ako nag-aaral! Di kaya magtaka ang mga magualng ko? Wala pa ‘jan ang pamasahe, pagkain, load at pang-gimik!
Ang maganda sa University rules regarding attendance ay may puwang ako para maka-absent. Magcut para makagawa ng requirements sa ibang subject, o bulakbol lang ay magagawa ko ng anim na beses ‘pag TTh at walong beses ‘pag MWF.
May mga prof na nagpapapasa na lang ng attendance sheet na pipirmahan ng mga estudyante. Sa bagay, para naman kasi kaya niyang i-roll call ang buong klase: Abelgas hanggang Zulueta, e halos sitenta na kami.
Pero tulad nung mga bata pa, masaya pag may kakunchaba. Si seatmate na lang ang tagasulat ng pangalan ko at tagaprima ko ‘pag wala ako, at ako din ‘pag wala siya. Talo lang pag pareho kami wala.
Sa mga exams naman, (Eto, favorite ko!) malakas ang kita ‘pag di ka nahuli. Mula kapit sa patalim, nagiging mas mataas pa ang score ko. Ayos yun!
Ang pinakasimple pa dyan si Matalinaw. Kaya nga ako parating nakain ng kalabasa eh, hindi para maging piloto, kundi para makatingin ng malayo - yung tipong abot sa test paper ng nasa katabi ng katabi ko kahit na dalawa ang set ang exam.
May kodigo din para sa mga tulad ko’ng magaling magtago. Yun yung mga maliliit na pirasong papel kung saan nakasulat:
y=mx + b, term= genus + differentia, atbp.
Kung gaano kaliit ay depende kung saan ko ilalagay: nakadikit sa ilalim ng sapatos, nakasulat sa likod ng polo/blouse, naka-clip sa buhok o nakabakat sa blue book.
Hi-tech kung may gamit akong calculator. Yung scientific calculator na pwede ka magsave ng formula.
Andyan yung nagpapasahan kami ng papel. Dapat naman dito, tabi-tabi kayo, parepareho ng sulat - block lettes na print, at wala munang sulatan ng name at class number. ‘Pag di ko alam ang sagot pasahan kami ng papel ng mga kasabwat ko para sila naman ang sumagot ng di ko alam. Tiyak yun, tama. Sabi kasi nila “two heads are better than one.”
(tap ballpen)(“haay”)(stretch)(tap foot)(“haay”)
Translation: C,B,D,B.
Signals ang tawag ‘jan. Kada galaw may ibig sabihin. Di mo naman siguro kami inaasahan mag Morse Code, pang sosyal yun - mas direcho. Konting tap dito ang ibig sabihin, “Ano sagot sa #42?” At konti ‘pang tap uli, “Industrial Revolution.” Sabagay may
(long tap, long tap, long tap, tap, tap, tap, long tap, long tap, long tap)
na SOS ang ibig sabihin: help!
Ang pyramiding ay ‘di lang scam sa negosyo, kundi sa pageexam din. Sa mga lecture hall namin ginagawa ito, sa mga malalaking lecture hall na may levels. Sa ganito kasi may semi birds eye view ako sa papel ng nasa kaliwa ng kaharap ko.
Ang ayos ganito: Ang mabuting bata na nagaral ay iuupo sa harap, sa pinakamababang palapag na malayo sa proctor. At kaming mga delingkwente na nagaral naman, pero di masyado, ay uupo sa likod niya.
Pag naman feeling matapang, sabay ang proctor ay may sariling mundo at walang paki, panahon na para sa derechahang paraan.: “Seatmate, ano sagot sa number 23?” Si kakuchaba naman tingin sa papel niya, “biodiversity.”
Sa totoo lang madami pa na paraan ng pandaraya sa exam, pero di naman ako ang Dalai Lama nyan, magaling lang talaga ako dumiskarte.
GURO:
Naging studyante din ako. Mahilig din akong magcram: isiksik sa kapirangot na oras ang pwede naman gawin sa isang araw ng pagbubulakbol.
Ngungit ang pinakamalala kong sakit: pandaraya.
Kaya nga yang mga istilo na ginagawa ng mga estudyante ko, alam ko na ‘yan. Di na nila ako maiisahan. Pero meron din mga makabagong paraan ng pandaraya:
Iba na talaga ang magagawa ng teknolohiya ngayon: ang copy-paste. Mula sa internet papunta sa papel ng studyente halos anim lang na galaw: Highlight, right-click, copy, click sa Word document, right click, paste. Kung alam nila ang CTRL+C o CTRL+V eh di mas magaling.
Sa dami ba naman ng nagliparan na computer shop sa tabi tabi ng mga eskwelahan ngayon, di ka pwedeng hindi makatiempo ng gawa na, na reaction paper, term paper atbp. Iibahin lang nila ang pangalan ng may gawa at kanila na.
Di na kasi ako nandaraya ngayon…O sige, nandyan pa yung sisingit ako sa linya sa sinehan. Pero sabi ng nila, “Old habits, die hard.”
Pero hindi, hindi dapat nandaraya ang mga estudyante. Hindi talaga!
Kasi baka matulad sila sa’kin. Na ang buong buhay dinaya, kaya wala ako natutunan. Dinaya ako ng buhay ko ng nawala sa akin ang cum laude ko dahil nahuli ako na kumopya. Suspendido! Pagkatapos mahuli ni Sir [insert name of person here]. Buti pa nga di ako nakulong.
Kaya teacher na ako ngayon, para turuan ang mga mag-aaral na walang kwenta lang mandaya.
i know the ending sucks, but i couldn't think of anything better...
i got a lot of help from my groupmates: ella, alvin, lowel, RA, and darryl.
yung matalino at yung mga C na nagiging A, B at D galing kay ella yun. sa totoo lang pinagpulungan namin ito, "groupmates, ano mga alam ninyong style sa pag-cheat?" saya nga e, nasa mcdo pa kami nito. thanks, we did a great job. adlib, adlib na 'to.
when i was writing this, it just seemed like writing a blog entry. o sige, mejo inedit ko ng konti.
so here it goes...
nga pala, pinapaalala ko lang DI MABUTI ANG PANDARAYA! IKAW RIN ANG TALO! totoo, pramis!
BISTADO!
Monologues on Cheating in School
(Opening scene:
Examination day. 3 students are taking an exam. Their seats are lined up diagonally so the audience can see. The last student in the row throws a ball of crumpled paper to the student at the front. The student at the front picks it up, straightens it and reads it while writing on his/her test paper.
Spotlight moves to monologue set.)
Monologues:
GURO:
Ako si [insert name of person here]. Ako ang punong guro ng [insert name of school here]. Akalain ninyo, ako naging teacher! "Guro." Ganda pakinggan. Pero sabi nila strict daw ako.
“Eto naman si Sir/ M’am, parang di naging studyante.”
Pero ang di lang nila alam…mas malala ako sa kanila, at kaya lang ako mahigpit…
BATA:
Bata pa lang ako, mandaraya na ako.
Nandyan na yung hihingi ako ng baon kina Mommy .
“Ma, para po sa iskul.” ‘Tapos gagastusin ko lang pala sa pagbili ng text sa labas ng eskwelahan 'pag dismissal. Talo din naman.
Sa school namin, uso yung magpapapirma ng test paper sa parents. Kung ang nakuha ko ba naman sa exam ay 30/100 di rin ako gugustuhin makita ng mga magulang ko. Kaya naman kunwari ako si Daddy. Kailangan gayang-gaya pati ang tuldok ng I. Naka-sign pen dapat, kundi huli.
Ganun din pag may PE na ayaw ko salihan gawa ng tindi ng init sa labas - swimming ba naman!
“To Whom It May Concern,
Please excuse my son/daughter [insert name of person here] from PE today. S/he has a skin allergy and his/her doctor advises that s/he cannot stay out in the sun for too long. Thank you for your kind concern on this matter.
Signed, Mrs. [insert last name here]”
At may pirma pa. Syempre sulat ng seatmate yun. Magulo na animo’y sulat doktor para mukhang matured. Kailangan kapag ibibgay sa teacher, nakatiklop para hindi mahalatang fake, kunwari galing sa bulsa ko.
Ang mga seatmate, ayos din 'yan. Kaya ako tumatabi na sa mukhang magiging kasabwat ko sa buong taon.
Halimbawa, pag nagchecheck ng papers,
“O class, exchange papers with your seatmates.”
Hindi lang alam ni M’am na kakutchaba ko ang seatmate ko. Si seatmate na ang bahala sakin. Pag alangan ang sagot, itatama niya; pag mali, tama pa rin. Mas masaya pag multiple choice ang quiz. Puro C lang ang isusulat sa paper tapos pagdating kay seatmate nagiging A, B or D na si C.
Mutual lang naman yun eh: nakikinabang siya, nakikinabang din ako.
Kung inaakala nyo na ang homework ay ginagawa sa home, nagkakamali kayo. Ang homework ay ginagawa sa classroom, sampung minuto bago magklase. Pag dating ko sa school ibababa ang mga dala, ‘tapos:
“May assignment kayo? Patingin naman o!” Sabay kopya na!
TEENAGER:
Pagdating naman ng college mas matindi na.
“Ma, tuition ko P30,000.”
Kung sa ibang school mura na yun pero, utang na loob, sa UP ako nag-aaral! Di kaya magtaka ang mga magualng ko? Wala pa ‘jan ang pamasahe, pagkain, load at pang-gimik!
Ang maganda sa University rules regarding attendance ay may puwang ako para maka-absent. Magcut para makagawa ng requirements sa ibang subject, o bulakbol lang ay magagawa ko ng anim na beses ‘pag TTh at walong beses ‘pag MWF.
May mga prof na nagpapapasa na lang ng attendance sheet na pipirmahan ng mga estudyante. Sa bagay, para naman kasi kaya niyang i-roll call ang buong klase: Abelgas hanggang Zulueta, e halos sitenta na kami.
Pero tulad nung mga bata pa, masaya pag may kakunchaba. Si seatmate na lang ang tagasulat ng pangalan ko at tagaprima ko ‘pag wala ako, at ako din ‘pag wala siya. Talo lang pag pareho kami wala.
Sa mga exams naman, (Eto, favorite ko!) malakas ang kita ‘pag di ka nahuli. Mula kapit sa patalim, nagiging mas mataas pa ang score ko. Ayos yun!
Ang pinakasimple pa dyan si Matalinaw. Kaya nga ako parating nakain ng kalabasa eh, hindi para maging piloto, kundi para makatingin ng malayo - yung tipong abot sa test paper ng nasa katabi ng katabi ko kahit na dalawa ang set ang exam.
May kodigo din para sa mga tulad ko’ng magaling magtago. Yun yung mga maliliit na pirasong papel kung saan nakasulat:
y=mx + b, term= genus + differentia, atbp.
Kung gaano kaliit ay depende kung saan ko ilalagay: nakadikit sa ilalim ng sapatos, nakasulat sa likod ng polo/blouse, naka-clip sa buhok o nakabakat sa blue book.
Hi-tech kung may gamit akong calculator. Yung scientific calculator na pwede ka magsave ng formula.
Andyan yung nagpapasahan kami ng papel. Dapat naman dito, tabi-tabi kayo, parepareho ng sulat - block lettes na print, at wala munang sulatan ng name at class number. ‘Pag di ko alam ang sagot pasahan kami ng papel ng mga kasabwat ko para sila naman ang sumagot ng di ko alam. Tiyak yun, tama. Sabi kasi nila “two heads are better than one.”
(tap ballpen)(“haay”)(stretch)(tap foot)(“haay”)
Translation: C,B,D,B.
Signals ang tawag ‘jan. Kada galaw may ibig sabihin. Di mo naman siguro kami inaasahan mag Morse Code, pang sosyal yun - mas direcho. Konting tap dito ang ibig sabihin, “Ano sagot sa #42?” At konti ‘pang tap uli, “Industrial Revolution.” Sabagay may
(long tap, long tap, long tap, tap, tap, tap, long tap, long tap, long tap)
na SOS ang ibig sabihin: help!
Ang pyramiding ay ‘di lang scam sa negosyo, kundi sa pageexam din. Sa mga lecture hall namin ginagawa ito, sa mga malalaking lecture hall na may levels. Sa ganito kasi may semi birds eye view ako sa papel ng nasa kaliwa ng kaharap ko.
Ang ayos ganito: Ang mabuting bata na nagaral ay iuupo sa harap, sa pinakamababang palapag na malayo sa proctor. At kaming mga delingkwente na nagaral naman, pero di masyado, ay uupo sa likod niya.
Pag naman feeling matapang, sabay ang proctor ay may sariling mundo at walang paki, panahon na para sa derechahang paraan.: “Seatmate, ano sagot sa number 23?” Si kakuchaba naman tingin sa papel niya, “biodiversity.”
Sa totoo lang madami pa na paraan ng pandaraya sa exam, pero di naman ako ang Dalai Lama nyan, magaling lang talaga ako dumiskarte.
GURO:
Naging studyante din ako. Mahilig din akong magcram: isiksik sa kapirangot na oras ang pwede naman gawin sa isang araw ng pagbubulakbol.
Ngungit ang pinakamalala kong sakit: pandaraya.
Kaya nga yang mga istilo na ginagawa ng mga estudyante ko, alam ko na ‘yan. Di na nila ako maiisahan. Pero meron din mga makabagong paraan ng pandaraya:
Iba na talaga ang magagawa ng teknolohiya ngayon: ang copy-paste. Mula sa internet papunta sa papel ng studyente halos anim lang na galaw: Highlight, right-click, copy, click sa Word document, right click, paste. Kung alam nila ang CTRL+C o CTRL+V eh di mas magaling.
Sa dami ba naman ng nagliparan na computer shop sa tabi tabi ng mga eskwelahan ngayon, di ka pwedeng hindi makatiempo ng gawa na, na reaction paper, term paper atbp. Iibahin lang nila ang pangalan ng may gawa at kanila na.
Di na kasi ako nandaraya ngayon…O sige, nandyan pa yung sisingit ako sa linya sa sinehan. Pero sabi ng nila, “Old habits, die hard.”
Pero hindi, hindi dapat nandaraya ang mga estudyante. Hindi talaga!
Kasi baka matulad sila sa’kin. Na ang buong buhay dinaya, kaya wala ako natutunan. Dinaya ako ng buhay ko ng nawala sa akin ang cum laude ko dahil nahuli ako na kumopya. Suspendido! Pagkatapos mahuli ni Sir [insert name of person here]. Buti pa nga di ako nakulong.
Kaya teacher na ako ngayon, para turuan ang mga mag-aaral na walang kwenta lang mandaya.
Friday, May 13, 2005
tagkapok nanaman sa elbi
tagkapok
ano yan'g mag puti na yan na palipad-lipad at nakakalat sa damuhan?
hindi po isnow yan, kapok po iyan.
tagkapok nanaman sa elbi, ang panahon kung saan nahuhulog ang kapok mula sa puno ng nito sa tabi ng physci at sa iba pa na mga puno tulad niya na nakakalat sa sangUPLBhan.
tag-freshie
at tulad din ng mga kapok, nakakalat din ang mga bagong freshie na papasok sa unibersidad. reg days nila ngayon, nauuna pa sa aming mga gurang na dito.
makikita mo sila nakakalat sa unibersidad, magkakasama o kasama ng mga magulang nila. sa registrar, sa SU , sa infirmary. shucks! ang dami nila. kahit out of ___ ng kumukuha ng UPCAT, silang __ lang ang pumasa, ___ sa kanila ay nasa elbi.*
dun sila nakapila sa registrar para syempre magregister. hawak pa kasi ng reg ang lahat ng papeles nila, pag OF na sila kasama sa regular na panahon ng reg at ang mga papels nila ay nasa college sec na.
nasa infirmary ang mga freshie gawa ng medical exam. maraming kwento kwento tunkol dito, ang paghuhubarin ka ng doktor ay isa sa mga iyon. wala namang bastusan dito. sa totoo, nandyan pa ang x-ray, physical check up, check up ng dentista etc. mahaba ang pilahan dito dahil tulad ng sa registrar iisa ang pilahan. kung maaga ka, maswerte ka. ang magandang tip dyan ay dumating ng lunch break, para pag sinimulan na nila uli, nasa pila ka na. (yun yung ginawa ko nung freshie ako)
sa SU naman ginaganap ang mga programa para makilala ng mga freshie ang kanilang bagong mundo, ang magigigng tahanan nila sa susunod na 4 na taon o mahigit pa. meron din para sa mga magulang. tintuturo dito ang university rule on attendance (yung 'pag MWF 8 na beses ka makakaabsent sa clase at 'pag TTH 6 lang na beses),ang mga lugar na sasakay ng jeep (sa forestry sa harap ng biosci sa parking ng NCAS), may PCO para din makilala ng freshie ang mga ibang batchmates niya, at meron din campus tour kung saan sa isang hapon ay lilibutin ng mgakakablock na freshie kasama ang mga voulunteer ang buong campus, on foot.
ang OSA din ang bahala sa mga blcok meeting, isang series ng mga session na kung saan kikilalanin ng freshie ang UPLB kasama na rin ang kanyang mga blockmates.
balita ko ngayon may schedule na talaga para dito, di tulad ng panahon namin na kanya kanya, at sa kalagayan ng block namin, wala kaming common time lahat.
ang block namin
dito kasi, ang mga blockmates mo ay di necessarily mga classmates mo sa buong sem tulad ng ibang school. sa totoo nga magkakahiwalay kayo at sa FBE (first block encounter) lang kayo magkakasama talaga. kung wala ka nun, well sana mahanap ka ng mga kablock mo. tignan mo ako, di ko nga kilala lahat ng blockmates ko , e ako pa naman din ang block rep. ito ang sad story ng block namin. di mo ako masisisi. i tired my best lalo na nung first sem, pero ayaw talaga. i got fed up after finally having to go to a block meeting all by myself, then i had it. di ko na inasikaso ang block mula nun. kaya wag nyo ako sisisihin kung di nagkakaisa ang block namin, na wala kami block shirt. i tend to give up on people who give up on me.
masaya ako nung freshie ako...
wala munang salihan sa org, pero hangang ngayon wala pa ako nun, wala na akong balak, unless makalusot sa jocks, which is unlikely to happen. sumali ako ng UPLBCE (chorale ensemble), at dahil wala akong formal training sa pagkanta binigyan pa nila ako ng chance. eventually nagquit din ako. siguro naintimidate ako, nahirapan na rin. di kasi talaga ako marunong kumanta.
may CWTS na sobrang boring. may natutunan ba ako dito? kung meron man, di ko masasabi ngayon, kailangan ko pa hanapin sa baul na nakatago sa utak ko. di ko lang talaga maramdaman ang halaga ng ginagawa namin. ang masarap lang dito ay sa auditorium kami nagcclase. yun lang. ang masaklap pa sa subject na 'to pwera sa pakiramdam na wala ako natutunan, ay di pa ako makakauwi sa'min 'pag friday kasi sabado ang clase. buti na lang at ayos lang ang mga kasama ko dito. laking tulong 'pag may gagawin kami na malaki tulad ng maglinis ng simbahan, o gumawa ng parol, o maghanap ng bibili ng ticket nung concert. ang pagkakaroon ng kadramahan at favoritism ng aming guro ay nakakapagpahaba lang ng oras. natuwa na lang ko ng tapos na, nung 2nd sem sinasabi ko na lang sa sarili ko "isang sem na lang." nga pala dito ako namigay ng dugo para makabawas sa absent.
ang dorm ang naging bahay ko away from home. malungkot dahil malayo sa mga mahal ko sa buhay pero masaya dahil may mga bagong kakilala. naging masaya ang dormlife ko, at ngayon na dito na ako nakatira sa elbi, nakakamiss din ang buhay na iyon. masaya talaga ang dorm, lalo nung nandun pa ang mga kuya. nood ng sine, kain sa labas, night out, nood ng movies, plano ng birthday, birthday, linis ng dorm, xmas party, kwentuhan, pusoy, tong its, dr. mario, tetris...haay ang dami pa.
malaki talaga ang pasasalamat sa nangyari sa amin ng isa dyan. fresh start talaga ako sa college at naging malaking bagay iyon sa paghuhubog ng pagkatao ko ngayong junior na ako.
masaya talaga ang freshman year ko sa college.
ewan ko lang kung sa la salle "frosh" ang tawag nila sa mga freshman pero dito sa UPLB ano man ang itawag sa iyo freshie ka pa rin. at sinasabi ko, masaya maging freshie.
* i'll get the stats for this.
ano yan'g mag puti na yan na palipad-lipad at nakakalat sa damuhan?
hindi po isnow yan, kapok po iyan.
tagkapok nanaman sa elbi, ang panahon kung saan nahuhulog ang kapok mula sa puno ng nito sa tabi ng physci at sa iba pa na mga puno tulad niya na nakakalat sa sangUPLBhan.
tag-freshie
at tulad din ng mga kapok, nakakalat din ang mga bagong freshie na papasok sa unibersidad. reg days nila ngayon, nauuna pa sa aming mga gurang na dito.
makikita mo sila nakakalat sa unibersidad, magkakasama o kasama ng mga magulang nila. sa registrar, sa SU , sa infirmary. shucks! ang dami nila. kahit out of ___ ng kumukuha ng UPCAT, silang __ lang ang pumasa, ___ sa kanila ay nasa elbi.*
dun sila nakapila sa registrar para syempre magregister. hawak pa kasi ng reg ang lahat ng papeles nila, pag OF na sila kasama sa regular na panahon ng reg at ang mga papels nila ay nasa college sec na.
nasa infirmary ang mga freshie gawa ng medical exam. maraming kwento kwento tunkol dito, ang paghuhubarin ka ng doktor ay isa sa mga iyon. wala namang bastusan dito. sa totoo, nandyan pa ang x-ray, physical check up, check up ng dentista etc. mahaba ang pilahan dito dahil tulad ng sa registrar iisa ang pilahan. kung maaga ka, maswerte ka. ang magandang tip dyan ay dumating ng lunch break, para pag sinimulan na nila uli, nasa pila ka na. (yun yung ginawa ko nung freshie ako)
sa SU naman ginaganap ang mga programa para makilala ng mga freshie ang kanilang bagong mundo, ang magigigng tahanan nila sa susunod na 4 na taon o mahigit pa. meron din para sa mga magulang. tintuturo dito ang university rule on attendance (yung 'pag MWF 8 na beses ka makakaabsent sa clase at 'pag TTH 6 lang na beses),ang mga lugar na sasakay ng jeep (sa forestry sa harap ng biosci sa parking ng NCAS), may PCO para din makilala ng freshie ang mga ibang batchmates niya, at meron din campus tour kung saan sa isang hapon ay lilibutin ng mgakakablock na freshie kasama ang mga voulunteer ang buong campus, on foot.
ang OSA din ang bahala sa mga blcok meeting, isang series ng mga session na kung saan kikilalanin ng freshie ang UPLB kasama na rin ang kanyang mga blockmates.
balita ko ngayon may schedule na talaga para dito, di tulad ng panahon namin na kanya kanya, at sa kalagayan ng block namin, wala kaming common time lahat.
ang block namin
dito kasi, ang mga blockmates mo ay di necessarily mga classmates mo sa buong sem tulad ng ibang school. sa totoo nga magkakahiwalay kayo at sa FBE (first block encounter) lang kayo magkakasama talaga. kung wala ka nun, well sana mahanap ka ng mga kablock mo. tignan mo ako, di ko nga kilala lahat ng blockmates ko , e ako pa naman din ang block rep. ito ang sad story ng block namin. di mo ako masisisi. i tired my best lalo na nung first sem, pero ayaw talaga. i got fed up after finally having to go to a block meeting all by myself, then i had it. di ko na inasikaso ang block mula nun. kaya wag nyo ako sisisihin kung di nagkakaisa ang block namin, na wala kami block shirt. i tend to give up on people who give up on me.
masaya ako nung freshie ako...
wala munang salihan sa org, pero hangang ngayon wala pa ako nun, wala na akong balak, unless makalusot sa jocks, which is unlikely to happen. sumali ako ng UPLBCE (chorale ensemble), at dahil wala akong formal training sa pagkanta binigyan pa nila ako ng chance. eventually nagquit din ako. siguro naintimidate ako, nahirapan na rin. di kasi talaga ako marunong kumanta.
may CWTS na sobrang boring. may natutunan ba ako dito? kung meron man, di ko masasabi ngayon, kailangan ko pa hanapin sa baul na nakatago sa utak ko. di ko lang talaga maramdaman ang halaga ng ginagawa namin. ang masarap lang dito ay sa auditorium kami nagcclase. yun lang. ang masaklap pa sa subject na 'to pwera sa pakiramdam na wala ako natutunan, ay di pa ako makakauwi sa'min 'pag friday kasi sabado ang clase. buti na lang at ayos lang ang mga kasama ko dito. laking tulong 'pag may gagawin kami na malaki tulad ng maglinis ng simbahan, o gumawa ng parol, o maghanap ng bibili ng ticket nung concert. ang pagkakaroon ng kadramahan at favoritism ng aming guro ay nakakapagpahaba lang ng oras. natuwa na lang ko ng tapos na, nung 2nd sem sinasabi ko na lang sa sarili ko "isang sem na lang." nga pala dito ako namigay ng dugo para makabawas sa absent.
ang dorm ang naging bahay ko away from home. malungkot dahil malayo sa mga mahal ko sa buhay pero masaya dahil may mga bagong kakilala. naging masaya ang dormlife ko, at ngayon na dito na ako nakatira sa elbi, nakakamiss din ang buhay na iyon. masaya talaga ang dorm, lalo nung nandun pa ang mga kuya. nood ng sine, kain sa labas, night out, nood ng movies, plano ng birthday, birthday, linis ng dorm, xmas party, kwentuhan, pusoy, tong its, dr. mario, tetris...haay ang dami pa.
malaki talaga ang pasasalamat sa nangyari sa amin ng isa dyan. fresh start talaga ako sa college at naging malaking bagay iyon sa paghuhubog ng pagkatao ko ngayong junior na ako.
masaya talaga ang freshman year ko sa college.
ewan ko lang kung sa la salle "frosh" ang tawag nila sa mga freshman pero dito sa UPLB ano man ang itawag sa iyo freshie ka pa rin. at sinasabi ko, masaya maging freshie.
* i'll get the stats for this.
Wednesday, March 16, 2005
random
left, left, left, right, left
bakit pag naglalakad tayo at sumasabay ang mga kamay, ang sinasabayan ng kanang kamay ay ang kaliwang paa, at ang kaliwang kamay sumasabay sa kanang paa? tapos, nakakailang 'pag pinilit mo na kanan sa kanan at kaliwa sa kaliwa. at bumabalik din sa kanan-kaliwa,kaliwa-kanan.gets?he he wala lang.
lahat gagawin para sa magandang shot para sa DEVC 140 (basic photography), kahit shit na naupuan ko tuloy pa rin. sa bagay, ok lang yun, shit lang naman ng itik e, nalalabhan pa 'yun:(
lapit na matapos ang sem. hell week na, ate eto ako nagprprocrastinate. (wow! hanep naman naman conyotic!)
it's taking forever
balita ko labas na ang HS yearbook ng batch 2004, tawa na lang ako! buti pa si karen may libre sa'kin. :)
may bumibisita pa ba nito? kung meron man, sign kayo sa chatterbox, k? :)
bakit pag naglalakad tayo at sumasabay ang mga kamay, ang sinasabayan ng kanang kamay ay ang kaliwang paa, at ang kaliwang kamay sumasabay sa kanang paa? tapos, nakakailang 'pag pinilit mo na kanan sa kanan at kaliwa sa kaliwa. at bumabalik din sa kanan-kaliwa,kaliwa-kanan.gets?he he wala lang.
lahat gagawin para sa magandang shot para sa DEVC 140 (basic photography), kahit shit na naupuan ko tuloy pa rin. sa bagay, ok lang yun, shit lang naman ng itik e, nalalabhan pa 'yun:(
lapit na matapos ang sem. hell week na, ate eto ako nagprprocrastinate. (wow! hanep naman naman conyotic!)
it's taking forever
balita ko labas na ang HS yearbook ng batch 2004, tawa na lang ako! buti pa si karen may libre sa'kin. :)
may bumibisita pa ba nito? kung meron man, sign kayo sa chatterbox, k? :)
Wednesday, March 09, 2005
patayan ang summer enlistment sa UPLB
ako, ayaw ko ng pila. ayaw ko pumila, lalu na pag mahaba. di ko hilig makipagsiksikan sa dami ng tao. di ko type na naiipit sa gitna ng dagat ng ulo ng mga tao. lalo na sa isang walang kapararakan na dahilan. pero hindi! naranasan ko 'yan kahapon, dahil patayan talaga ang summer enlistment dito sa UPLB.
ang sistema
'pag regular na semester kasi, ang computer ng registrar na ang bahala magregister sa'yo. automatic na papasok sa form 5 mo (ang napakahalagang piraso ng papel kung saan nakasulat na nakaregister ka ngayong sem, kung ano ang mga kinuha mo na subject , at magkano ang binayaran mo) ang mga subjects mo depende sa mga subject na kinuha mo sa nakaraang sem at sa mga grade mo sa mga subject mo na yun.
mageenlist ka lang 'pag di ka nabigyan, 'pag kulang ang units na binigay sa'yo ng palpaking program ng regsitrar o gawa ng di kagandahan ang naging marka mo nung nakaraang sem. pupunta ka sa mismong department ng kukunin mong subject at magpapalista ka sa class list ng isa sa mga section ng subject na gusto mo kunin.
magpapacancel ka pag sobra ang units mo, o pag ayaw mo na muna kunin yung subject. ganun din, pupunta ka sa department at ipapatangal mo ang pangalan mo sa listahan.
pag di ka swinerte sa mga araw ng reg, tiyagaain mo magpaprerog sa mga profsseor pagdating ng araw ng pasukan. sa mga araw na ng pasukan kasi nasa mga professor na ang mga class list, at sila ang bahala kung ipapasok ka nila o hindi. at hindi madali yun, lalu na pag summer: pag marami kayo gustong makapasok sa iilan lang na section na inoffer para sa summer, 'pag alangan, 'pag ipapajoke ka pa para makapasok. ito kasi ang naranasan ko last summer.
kaya this summer, ayaw ko na dumaan dun.
pag summer pre-enlistment kasi hindi na hawak ng reistrar yan. mga college sec na ang may hawak nyan. at dahil dun, nagaagawan ang mga estudyante para sa slot.
ang aking karanasan
syempre kahapon, 10 pa ang class ko, pero hindi!, gumising ako ng 6 para lang makapunta na sa college sec ng mga 7 na. umaga 'to a, mantakin mo! alas-8 kasi ang labas ng form 5 sa college sec, walang labis, walang kulang sa oras. isa kasi sa mga matututunan mo dito ay ang agahan sa bigayan ng form 5 kung ayaw mo maipit sa haba ng pila. e ako, i hate ques.
sige nakarating na ako dun mga 7:20, at mejo may pila na, nasa dulo na ako ng bench, pang 19 (yun kasi nabasa ko sa form 5 ko nung nakuha ko na). inis na ako nun, sana inagahan ko pa.
nalista ko na yung schedule ng mag subject na kukunin ko para alam ko kung ano isusulat ko sa form 5 ko. 2 lang ang section ng HIST 2, world history, kaya sabi ko uunahin ko 'to. yung isang subject ko kasi ay HUM 1, literature, na 6 ata ang section.
nung nakuha ko na ang form 5 ko, derecho ako sa NCAS buldg. kung saan ang DDS(department of social sciences) faculty para sa HIST 2 ko. aba, pagdating ko dun, nakakumpul ang mga tao sa may faculty, yun pala di pa sila handa. Ala-una pa daw ang enilstment. fine!
pinuntahan ko naman ang DH(department of humanities) para sa HUM 1. mejo alangan pa ang mga tao pagdating ko dun.
"nageenlist na ba?"
"hindi pa ata" "hindi ko alam" "hawak na ni tita ang mga class list"
"may pila na ba?"
"di ko alam, nandito lang ako"
biglang
"sa baba daw ang enlistment!"
takbuhan at unahan bigla ang mag tao. malamang, di ba. sa 2nd floor kasi ang mga faculty sa NCAS bldg. binaba nila dun sa may NCAS auditorium yung enlistment. syempre sunod ako.
swerte ko lang nakapila ako malapit sa table kung nasaan ang mga class list. sabi kasi ni sir torreta, 2 lines lang daw, buti na lang. kasi magisa siya nagaaskiaso ng enlistment nun kaya mabagal, at di pa agad nagsimula. di lang yun, ang OC pa niya. kada enlist ng studyante ibabalik niya uli sa ayos ang mga class list. pero dahil OC din ako, naiintindihan ko yun. natapos na ako dun ng mga 9:30. nakuha ko yung unang slot para sa section na pinili ko. swerte.
nagpractice na lang muna ako para sa report ko para sa POSC 112, politics of development. ako kasi ang nakatokang magreport noon. sige pasok na ako sa class ko'ng 10, nagreport.
bago puntahan ang next class ko: NASC 5, environmental biology, dumaan muna ako sa DSS, may mga taong nakakalat na, pero wala pa'ng pila. naisip ko na lang pumasok sa clase, 1 pa naman ang simula ng enlistment.
pag labas ko ng class na yun mga 20 mins to 1 na. alam ko madami na tao dun. tinakbo ko na papuntang DSS. nagkamali ako, di lang marami ang nakapila, napakarami at mahaba na ang pila.
di ko talaga ugali ang sumingit, minsan lang pag di obvious at minsan di ko sinasadya - tulad nung concert ng Parokya (oo ngaconcert sa baker Hall ang Parakya, at nanood ako. ang lapit ko pa sa stage). kaya tulad ng mabait na bata sa dulo ako pumila.
dumami na ang mag tao, yung karamihan sumisingit sa harap.
nagkakagulo, di na maintidihan ng mga tao kung ano ang gagawin. nagtutulakan paharap. ang labo kasi. di malaman kung saan pipila, may kanya kanya bang pila ang bawat subject o 2 lang ang pila para sa lahat? tanungan, siksikan, tulakan...tapos linipat nila sa baba.
unahan sa baba ang mga tao. syempre bwisit na ang mga tao na pumila kanina pang 11:30.
nung tinignan ko sa may hagdanan parang dagat ng mga tao ang nagkumpulan sa may ground floor habang sineset-up ng mga instructor ang mga monobloc na mesa at upuan.
ako? papasok jan?
sayang naman ang di ko pinasok sa ZOO1 ng hapon na iyon kung di ko pa gawin, 1-2 kasi clase ko dun.
sige, bumaba din ako at pumwesto sa may gilid ng "swarm" ng mga tao. mayamaya nagsimula na daw, puntahan ang mga tao sa harap kahit di nila alam kung saang lugar pipila para sa subject na kukunin nila. nagkagulo. natsismis na sa may gitna pa ang pila ng HIST 2, at yun, pinasok ko ang dagat ng mga tao. ang problema nun, di ako nagiisa. marami ang nagmula sa isang dulo ng "swarm" at dumaan sa gitna nito para makarating sa kabilang dulo na kung saan talaga ang pila nila.
ayun! saka pa nila pinost sa may hagdanan ang mga tamang pila, lalo na nagtulakan ang mga tao, nagsisksikan. ang lugar na tinutungtungan ng paa mo na lang ang pwesto mo. daig pa ang concert ng Parokya na nagsisiksikan ang mga tao at nagtutulakan, at sa totoo nga talo pa ng enlistment yun.
nakita ko na lang ang sarili ko na nasa gitna ng dagat ng mga taong pinagmamasdan ko kanina lamang sa hagdanan. di makahinga, at kailangan pa tumingala sa taas para makalanghap ng malamig na hangin. pawis at nanlalagkit. di ko akalain!
tulakan pa, singit dito, doon. At sa wakas nakarating din ako sa monobloc na mesa. hawak na ni sir ang form 5 ko nun.
"pangalan?"
"Baril po"
"section, ah B"
siya na ang nagsusulat ng pangalan sa class list. pinirmahan ang form 5 ko.
"salamat po" sabay kuha ng form 5.
at tulad ng pagpasok sa kadagatan ng mga tao, siksikan din palabas. lalabas na nga, isisiksik ka pa. yan ang principle ng diffusion.
nakalabas din ako. di nyo lang malaman kung gaano ako kasaya. Halos higupin ko na lahat ng hangin sa paligid ko.
dalidali na akong naglakad pabalik sa CDC(college of development communication), sa college namin. pinapirmahan kay ma'm Matulac ang form 5, buti nandun siya. at ibinalik muli sa college sec ang form 5.
haay. pagdating ko na ng summer reg, kukunin ko na lang ang computerized form 5 ko sa college sec, babayaran, at kukunin na ang mag class card. wala na hassle sa pagenlist, sa pagpaprerog. ayos na!
dapat sana
pero naman, sa taon taon na ginagawa ng UPLB ang summer enlistment, di na ba sila natuto? di ba nila kayang gawin student friendly ang enlistment? e sila rin naman ang makikinabang dun.
marami naman paraan para di mapilitan ang mga tao na magsiksikan, di ba? ito naman ang ilan sa kanila:
1. yung may distinction sa mga lines, yung sa banko na may mga maliliit na poste na pinagdudugtong ng mga pulang tali. pero mejo mahal yun at di afford ng karaniwang peyups.
2. yung may number. kukuha ka ng number at aantayin mo na lang tawagin ang number mo. tipong GSIS.pwede din ID na lang pipila para sa'yo.
3.di iisa ang lugar para sa mga magkakaibang subject. yun tipong may iba't ibang table man lang at si lang nakakumpol sa iisang lugar. yung isa sa may kaliwa, yung isa sa may kanan, isa sa baba. ganun.
4. wag itolerate ang mga singit.
5. maglagay agad ng malinaw na directions pars di malitolito ang mga tao at kung anu ano ang gawin. kunwari magtatanong, yun pala sisingit na.
ano pa? may masusuggest pa ba kayo?
sana naman, next year maayos na ang sumer enlistment, pero, ha! asa pa 'ko e!
argh! ayaw ko talaga pumila!
ang sistema
'pag regular na semester kasi, ang computer ng registrar na ang bahala magregister sa'yo. automatic na papasok sa form 5 mo (ang napakahalagang piraso ng papel kung saan nakasulat na nakaregister ka ngayong sem, kung ano ang mga kinuha mo na subject , at magkano ang binayaran mo) ang mga subjects mo depende sa mga subject na kinuha mo sa nakaraang sem at sa mga grade mo sa mga subject mo na yun.
mageenlist ka lang 'pag di ka nabigyan, 'pag kulang ang units na binigay sa'yo ng palpaking program ng regsitrar o gawa ng di kagandahan ang naging marka mo nung nakaraang sem. pupunta ka sa mismong department ng kukunin mong subject at magpapalista ka sa class list ng isa sa mga section ng subject na gusto mo kunin.
magpapacancel ka pag sobra ang units mo, o pag ayaw mo na muna kunin yung subject. ganun din, pupunta ka sa department at ipapatangal mo ang pangalan mo sa listahan.
pag di ka swinerte sa mga araw ng reg, tiyagaain mo magpaprerog sa mga profsseor pagdating ng araw ng pasukan. sa mga araw na ng pasukan kasi nasa mga professor na ang mga class list, at sila ang bahala kung ipapasok ka nila o hindi. at hindi madali yun, lalu na pag summer: pag marami kayo gustong makapasok sa iilan lang na section na inoffer para sa summer, 'pag alangan, 'pag ipapajoke ka pa para makapasok. ito kasi ang naranasan ko last summer.
kaya this summer, ayaw ko na dumaan dun.
pag summer pre-enlistment kasi hindi na hawak ng reistrar yan. mga college sec na ang may hawak nyan. at dahil dun, nagaagawan ang mga estudyante para sa slot.
ang aking karanasan
syempre kahapon, 10 pa ang class ko, pero hindi!, gumising ako ng 6 para lang makapunta na sa college sec ng mga 7 na. umaga 'to a, mantakin mo! alas-8 kasi ang labas ng form 5 sa college sec, walang labis, walang kulang sa oras. isa kasi sa mga matututunan mo dito ay ang agahan sa bigayan ng form 5 kung ayaw mo maipit sa haba ng pila. e ako, i hate ques.
sige nakarating na ako dun mga 7:20, at mejo may pila na, nasa dulo na ako ng bench, pang 19 (yun kasi nabasa ko sa form 5 ko nung nakuha ko na). inis na ako nun, sana inagahan ko pa.
nalista ko na yung schedule ng mag subject na kukunin ko para alam ko kung ano isusulat ko sa form 5 ko. 2 lang ang section ng HIST 2, world history, kaya sabi ko uunahin ko 'to. yung isang subject ko kasi ay HUM 1, literature, na 6 ata ang section.
nung nakuha ko na ang form 5 ko, derecho ako sa NCAS buldg. kung saan ang DDS(department of social sciences) faculty para sa HIST 2 ko. aba, pagdating ko dun, nakakumpul ang mga tao sa may faculty, yun pala di pa sila handa. Ala-una pa daw ang enilstment. fine!
pinuntahan ko naman ang DH(department of humanities) para sa HUM 1. mejo alangan pa ang mga tao pagdating ko dun.
"nageenlist na ba?"
"hindi pa ata" "hindi ko alam" "hawak na ni tita ang mga class list"
"may pila na ba?"
"di ko alam, nandito lang ako"
biglang
"sa baba daw ang enlistment!"
takbuhan at unahan bigla ang mag tao. malamang, di ba. sa 2nd floor kasi ang mga faculty sa NCAS bldg. binaba nila dun sa may NCAS auditorium yung enlistment. syempre sunod ako.
swerte ko lang nakapila ako malapit sa table kung nasaan ang mga class list. sabi kasi ni sir torreta, 2 lines lang daw, buti na lang. kasi magisa siya nagaaskiaso ng enlistment nun kaya mabagal, at di pa agad nagsimula. di lang yun, ang OC pa niya. kada enlist ng studyante ibabalik niya uli sa ayos ang mga class list. pero dahil OC din ako, naiintindihan ko yun. natapos na ako dun ng mga 9:30. nakuha ko yung unang slot para sa section na pinili ko. swerte.
nagpractice na lang muna ako para sa report ko para sa POSC 112, politics of development. ako kasi ang nakatokang magreport noon. sige pasok na ako sa class ko'ng 10, nagreport.
bago puntahan ang next class ko: NASC 5, environmental biology, dumaan muna ako sa DSS, may mga taong nakakalat na, pero wala pa'ng pila. naisip ko na lang pumasok sa clase, 1 pa naman ang simula ng enlistment.
pag labas ko ng class na yun mga 20 mins to 1 na. alam ko madami na tao dun. tinakbo ko na papuntang DSS. nagkamali ako, di lang marami ang nakapila, napakarami at mahaba na ang pila.
di ko talaga ugali ang sumingit, minsan lang pag di obvious at minsan di ko sinasadya - tulad nung concert ng Parokya (oo ngaconcert sa baker Hall ang Parakya, at nanood ako. ang lapit ko pa sa stage). kaya tulad ng mabait na bata sa dulo ako pumila.
dumami na ang mag tao, yung karamihan sumisingit sa harap.
nagkakagulo, di na maintidihan ng mga tao kung ano ang gagawin. nagtutulakan paharap. ang labo kasi. di malaman kung saan pipila, may kanya kanya bang pila ang bawat subject o 2 lang ang pila para sa lahat? tanungan, siksikan, tulakan...tapos linipat nila sa baba.
unahan sa baba ang mga tao. syempre bwisit na ang mga tao na pumila kanina pang 11:30.
nung tinignan ko sa may hagdanan parang dagat ng mga tao ang nagkumpulan sa may ground floor habang sineset-up ng mga instructor ang mga monobloc na mesa at upuan.
ako? papasok jan?
sayang naman ang di ko pinasok sa ZOO1 ng hapon na iyon kung di ko pa gawin, 1-2 kasi clase ko dun.
sige, bumaba din ako at pumwesto sa may gilid ng "swarm" ng mga tao. mayamaya nagsimula na daw, puntahan ang mga tao sa harap kahit di nila alam kung saang lugar pipila para sa subject na kukunin nila. nagkagulo. natsismis na sa may gitna pa ang pila ng HIST 2, at yun, pinasok ko ang dagat ng mga tao. ang problema nun, di ako nagiisa. marami ang nagmula sa isang dulo ng "swarm" at dumaan sa gitna nito para makarating sa kabilang dulo na kung saan talaga ang pila nila.
ayun! saka pa nila pinost sa may hagdanan ang mga tamang pila, lalo na nagtulakan ang mga tao, nagsisksikan. ang lugar na tinutungtungan ng paa mo na lang ang pwesto mo. daig pa ang concert ng Parokya na nagsisiksikan ang mga tao at nagtutulakan, at sa totoo nga talo pa ng enlistment yun.
nakita ko na lang ang sarili ko na nasa gitna ng dagat ng mga taong pinagmamasdan ko kanina lamang sa hagdanan. di makahinga, at kailangan pa tumingala sa taas para makalanghap ng malamig na hangin. pawis at nanlalagkit. di ko akalain!
tulakan pa, singit dito, doon. At sa wakas nakarating din ako sa monobloc na mesa. hawak na ni sir ang form 5 ko nun.
"pangalan?"
"Baril po"
"section, ah B"
siya na ang nagsusulat ng pangalan sa class list. pinirmahan ang form 5 ko.
"salamat po" sabay kuha ng form 5.
at tulad ng pagpasok sa kadagatan ng mga tao, siksikan din palabas. lalabas na nga, isisiksik ka pa. yan ang principle ng diffusion.
nakalabas din ako. di nyo lang malaman kung gaano ako kasaya. Halos higupin ko na lahat ng hangin sa paligid ko.
dalidali na akong naglakad pabalik sa CDC(college of development communication), sa college namin. pinapirmahan kay ma'm Matulac ang form 5, buti nandun siya. at ibinalik muli sa college sec ang form 5.
haay. pagdating ko na ng summer reg, kukunin ko na lang ang computerized form 5 ko sa college sec, babayaran, at kukunin na ang mag class card. wala na hassle sa pagenlist, sa pagpaprerog. ayos na!
dapat sana
pero naman, sa taon taon na ginagawa ng UPLB ang summer enlistment, di na ba sila natuto? di ba nila kayang gawin student friendly ang enlistment? e sila rin naman ang makikinabang dun.
marami naman paraan para di mapilitan ang mga tao na magsiksikan, di ba? ito naman ang ilan sa kanila:
1. yung may distinction sa mga lines, yung sa banko na may mga maliliit na poste na pinagdudugtong ng mga pulang tali. pero mejo mahal yun at di afford ng karaniwang peyups.
2. yung may number. kukuha ka ng number at aantayin mo na lang tawagin ang number mo. tipong GSIS.pwede din ID na lang pipila para sa'yo.
3.di iisa ang lugar para sa mga magkakaibang subject. yun tipong may iba't ibang table man lang at si lang nakakumpol sa iisang lugar. yung isa sa may kaliwa, yung isa sa may kanan, isa sa baba. ganun.
4. wag itolerate ang mga singit.
5. maglagay agad ng malinaw na directions pars di malitolito ang mga tao at kung anu ano ang gawin. kunwari magtatanong, yun pala sisingit na.
ano pa? may masusuggest pa ba kayo?
sana naman, next year maayos na ang sumer enlistment, pero, ha! asa pa 'ko e!
argh! ayaw ko talaga pumila!
Wednesday, February 02, 2005
xerox people
ang kalagayan:
prof: o, class kuha na lang kayo ng handouts. iiwanan ko na lang dun sa EZONE. dadalhin ko dun siguro mga mamayang hapon. wag nyong kakalimutan, graded recitation tayo next meeting.
ang pagamutan:
1. ang Ezone ay isa lamang sa mga nakakalat na xerox center dito sa paligid unibersidad.
2. merong STC sa tabi nito,
3. ang likod ng STC. (Goldmark)
4. anjan ang alternative na Selinas.
5. 'pag nasa main lib ka may xerox din sa 2nd floor para di mo kailangan ilabas ang libro o kung ano man ang pinapaphotocopy mo.
6. pag nasa may hum ka naman may xerox din sa tabi ng COOP.
7. sa Raymundo din meron, dun sa may parang palenke na COOP din ata ang tawag.
8. sa PhiSci din may mga nakaistambay na xerox sa 2nd floor.
9. pati na rin sa DevCom, malapit sa tambayan ng ADS.
10. sa SU din malamang, dun sa baba, sa basement ata.
11. minsan naman pinapakuha ni prof ang mga handouts niya sa Leo's sa loob ng Vega
12. pero kung gusto mo naman ng talagang malinaw anjan ang Prints To Go dun din sa Vega. (pero dito mas mahal P1.25 per page 'pag short. may colored din sila na malamang mas mahal mga P40 ata o 70 kung glossy).
sa totoo nyan maraming mga paxerox na nakapaligid dito sa UPLB. nago-offer sila ng xerox na 50-60 centavos per page, liquid o powder man. minsan kung gusto mo ng clear copy, ang iba nagchcharge ng piso per page. yung iba may binding services din- hard o soft with or without title, may ring bind din.
ang mangagamot:
yun ang mga tindahan, pero nanjan din ang mga taong naglalagaly ng papel sa copier para ixerox. sila ang mga "xerox people" na sa katagaltagal ng pananatili mo sa unibersidad at sa dami ng pinapaxerox na readings, research etc ay nakikilala mo na o kahit namumukhaan man lang. bilib ako sa mga taong 'to. professional sila magxerox. bakit?
eto lang ang mga pansin ko:
1. pabaliktad sila kung magxerox. kung page 1-10 and ipapaxerox mo, sismulan nila sa page 10 pabalik. para pagkuha nung xerox mo, aba nakaarrange na siya ng 1-10.
2. kung kaya pipiliting talaga, at standard na rin siguro, na kung kasya na pahalang ang dalawang pahina, gagawin nila. mas tipid yun para sa'yo at para sa kanila din - sa paglipat ng pahina.
3. pag naglilipat sila ng pahina, hindi na nila kailangan iharpa sa kanila at i-flip ang page bago iharap uli sa copier. nakaharap na lang yung libro sa muka ng copier at linilipat lipat lang nila ng pahina pailalim.
4. pag di naman kasya sa isang papel ang dalawang pahina gawa ng malaki ang libro, syempre wala silang choice gawin ng one is to one. pero tignan mo kung paano nila ixerox. iseset nila sa 2 copies, at pagkascan ng isa, itutulak nila yung libro para yung kabilang pahina naman ang maxerox sa susunod na scan. tipid sa pindot.
5. di lahat ng copier may paraan para maseparate ang multiple copies, mga bago lang yun. e kapag lumang copier ang gamiit ni ate o ni manong, ganito: pagkaxeorx nung unang copy, ganun lang, sa pangalawa itatagilid nila yung papel na pahalang sa naunang lumabas. so next page naman, lalabas lang yun sa copier at di nila gagalawin, yung susunod na lalabas ihihiga nila uli hailera nung isang second copy na nauna sa kanya. gets?
6. naglalagay sila ng papel sa dulo ng marka na kung hangang saan lang ang short bond para alam nila pag di kasya, at guide na rin siguro na wag mawala sa lugar ang sinixerox.
7. minsan naman ang papel na 'yun ay para walang blank black spaces ang lalabas na xerox.
wala na ako maisip...may maidadagdag ba kayo?
o di ba astig. kayo ba, kaya nyo yan? itong mga taong ito natutnan yan gawa ng maraming practice. aba araw araw ba naman. hanap buhay kasi nila yun. at saludo ako sa kanila gawa ng marangal ang trabaho nila
prof: o, class kuha na lang kayo ng handouts. iiwanan ko na lang dun sa EZONE. dadalhin ko dun siguro mga mamayang hapon. wag nyong kakalimutan, graded recitation tayo next meeting.
ang pagamutan:
1. ang Ezone ay isa lamang sa mga nakakalat na xerox center dito sa paligid unibersidad.
2. merong STC sa tabi nito,
3. ang likod ng STC. (Goldmark)
4. anjan ang alternative na Selinas.
5. 'pag nasa main lib ka may xerox din sa 2nd floor para di mo kailangan ilabas ang libro o kung ano man ang pinapaphotocopy mo.
6. pag nasa may hum ka naman may xerox din sa tabi ng COOP.
7. sa Raymundo din meron, dun sa may parang palenke na COOP din ata ang tawag.
8. sa PhiSci din may mga nakaistambay na xerox sa 2nd floor.
9. pati na rin sa DevCom, malapit sa tambayan ng ADS.
10. sa SU din malamang, dun sa baba, sa basement ata.
11. minsan naman pinapakuha ni prof ang mga handouts niya sa Leo's sa loob ng Vega
12. pero kung gusto mo naman ng talagang malinaw anjan ang Prints To Go dun din sa Vega. (pero dito mas mahal P1.25 per page 'pag short. may colored din sila na malamang mas mahal mga P40 ata o 70 kung glossy).
sa totoo nyan maraming mga paxerox na nakapaligid dito sa UPLB. nago-offer sila ng xerox na 50-60 centavos per page, liquid o powder man. minsan kung gusto mo ng clear copy, ang iba nagchcharge ng piso per page. yung iba may binding services din- hard o soft with or without title, may ring bind din.
ang mangagamot:
yun ang mga tindahan, pero nanjan din ang mga taong naglalagaly ng papel sa copier para ixerox. sila ang mga "xerox people" na sa katagaltagal ng pananatili mo sa unibersidad at sa dami ng pinapaxerox na readings, research etc ay nakikilala mo na o kahit namumukhaan man lang. bilib ako sa mga taong 'to. professional sila magxerox. bakit?
eto lang ang mga pansin ko:
1. pabaliktad sila kung magxerox. kung page 1-10 and ipapaxerox mo, sismulan nila sa page 10 pabalik. para pagkuha nung xerox mo, aba nakaarrange na siya ng 1-10.
2. kung kaya pipiliting talaga, at standard na rin siguro, na kung kasya na pahalang ang dalawang pahina, gagawin nila. mas tipid yun para sa'yo at para sa kanila din - sa paglipat ng pahina.
3. pag naglilipat sila ng pahina, hindi na nila kailangan iharpa sa kanila at i-flip ang page bago iharap uli sa copier. nakaharap na lang yung libro sa muka ng copier at linilipat lipat lang nila ng pahina pailalim.
4. pag di naman kasya sa isang papel ang dalawang pahina gawa ng malaki ang libro, syempre wala silang choice gawin ng one is to one. pero tignan mo kung paano nila ixerox. iseset nila sa 2 copies, at pagkascan ng isa, itutulak nila yung libro para yung kabilang pahina naman ang maxerox sa susunod na scan. tipid sa pindot.
5. di lahat ng copier may paraan para maseparate ang multiple copies, mga bago lang yun. e kapag lumang copier ang gamiit ni ate o ni manong, ganito: pagkaxeorx nung unang copy, ganun lang, sa pangalawa itatagilid nila yung papel na pahalang sa naunang lumabas. so next page naman, lalabas lang yun sa copier at di nila gagalawin, yung susunod na lalabas ihihiga nila uli hailera nung isang second copy na nauna sa kanya. gets?
6. naglalagay sila ng papel sa dulo ng marka na kung hangang saan lang ang short bond para alam nila pag di kasya, at guide na rin siguro na wag mawala sa lugar ang sinixerox.
7. minsan naman ang papel na 'yun ay para walang blank black spaces ang lalabas na xerox.
wala na ako maisip...may maidadagdag ba kayo?
o di ba astig. kayo ba, kaya nyo yan? itong mga taong ito natutnan yan gawa ng maraming practice. aba araw araw ba naman. hanap buhay kasi nila yun. at saludo ako sa kanila gawa ng marangal ang trabaho nila
Saturday, January 15, 2005
its a SHADEy thing
i go to the cemetery, it is afternoon and the sun isn’t so...sunny outside our mausoleum. i'm visiting my lolo, along with my lola, titas, titos and cousins on my mothers side of the family. i notice my cousin. she's wearing dark shades...inside - where its quite dark?
and its not the first time.
i see a lot of people walking around wearing shades indoors. to ask my opinion, it looks really pathetic, unless well you're blind singing along with the gang or you're randy santiago. but that's not usually the case. these people wear their shades for another reason: to look cool.
but sunglasses were invented for a more "noble" purpose.
(i got this history part from some pages on the internet, visit the sites to learn more about your favorite accessory.
http://inventors.about.com/library/inventors/bleyeglass.htm
http://iml.jou.ufl.edu/projects/Fall04/Lederman/history.htm)
they go way back to 12th century china and were used by court judges to "shade" the expressions that could be seen in their eyes. (how objective - get it?)now in the western world.
in 1752 eyeglass designer James Ayscough thought of using blue or green tinted glass instead of white glass in spectacles to create corrective glass lenses.
but it was inventor and entrepreneur Sam Foster who popularized them during the 1930's selling his Foster Grants (sunglasses) at Atlantic city in 1929.
have you heard of the Polaroid company? well this guy Edwin H. Land was its founder and in 1937 he introduced lens polarization, used patented Polaroid filters in Polaroid sunglasses, glare-free sunglasses. For our shades, it meant reduced light glare.
to all of you who thought Ray Ban is just a brand of shades they used for GMA's MIB pictorial, you’re wrong. Ray Ban designed anti-glare aviator style sunglasses which have become the standard worn by the world's greatest pilots, military people, and i guess we could say us too.
now sunglasses should be important because they protect your eyes form the sun's UV-A and B light which can cause permanent retina problems and Cataracts (so make sure you’ve got good shades that actually do). They give protection form intense light an glare.
among its other uses are just as well as the 12 century Chinese judges, especially if you’re a good poker player - in our case there’s tong-its. if you’ve got in a fight and obtained an obvious black eye there’s your protection from stares. if you’re a TV celebrity in this country chances are you wear them around too - ah! the paparazzi and the scary fans. they’re a fashion statement - as ive been mentioning - unless of course unlike some really stupid people who wear them on backward (where's the purpose, pal?). all you sporting people, yes, shades are used in spots. if you’re out all day in the sun playing golf or in the tennis court at 10-12 etc you better pick up a pair (swimming pool not included). they aid in driving as well, no wonder Erap banned stainless jeeps.
so, shades are not all that bad. kudos to the inventors, developers and "popularizers" of this accessory. they’re a real help in most things even fashion - lots of people get money out of this - and they protect our precious eyes. however, i still have doubts about wearing them indoors.
and its not the first time.
i see a lot of people walking around wearing shades indoors. to ask my opinion, it looks really pathetic, unless well you're blind singing along with the gang or you're randy santiago. but that's not usually the case. these people wear their shades for another reason: to look cool.
but sunglasses were invented for a more "noble" purpose.
(i got this history part from some pages on the internet, visit the sites to learn more about your favorite accessory.
http://inventors.about.com/library/inventors/bleyeglass.htm
http://iml.jou.ufl.edu/projects/Fall04/Lederman/history.htm)
they go way back to 12th century china and were used by court judges to "shade" the expressions that could be seen in their eyes. (how objective - get it?)now in the western world.
in 1752 eyeglass designer James Ayscough thought of using blue or green tinted glass instead of white glass in spectacles to create corrective glass lenses.
but it was inventor and entrepreneur Sam Foster who popularized them during the 1930's selling his Foster Grants (sunglasses) at Atlantic city in 1929.
have you heard of the Polaroid company? well this guy Edwin H. Land was its founder and in 1937 he introduced lens polarization, used patented Polaroid filters in Polaroid sunglasses, glare-free sunglasses. For our shades, it meant reduced light glare.
to all of you who thought Ray Ban is just a brand of shades they used for GMA's MIB pictorial, you’re wrong. Ray Ban designed anti-glare aviator style sunglasses which have become the standard worn by the world's greatest pilots, military people, and i guess we could say us too.
now sunglasses should be important because they protect your eyes form the sun's UV-A and B light which can cause permanent retina problems and Cataracts (so make sure you’ve got good shades that actually do). They give protection form intense light an glare.
among its other uses are just as well as the 12 century Chinese judges, especially if you’re a good poker player - in our case there’s tong-its. if you’ve got in a fight and obtained an obvious black eye there’s your protection from stares. if you’re a TV celebrity in this country chances are you wear them around too - ah! the paparazzi and the scary fans. they’re a fashion statement - as ive been mentioning - unless of course unlike some really stupid people who wear them on backward (where's the purpose, pal?). all you sporting people, yes, shades are used in spots. if you’re out all day in the sun playing golf or in the tennis court at 10-12 etc you better pick up a pair (swimming pool not included). they aid in driving as well, no wonder Erap banned stainless jeeps.
so, shades are not all that bad. kudos to the inventors, developers and "popularizers" of this accessory. they’re a real help in most things even fashion - lots of people get money out of this - and they protect our precious eyes. however, i still have doubts about wearing them indoors.
Subscribe to:
Posts (Atom)
